Prokurator Okręgowy w Jeleniej Górze Ewa Węglarowicz-Makowska popełnia przestępstwo

Jeżeli Prokurator Okręgowy Ewa Węglarowicz-Makowska udowodni mi, że dysponowała taką ekspertyzą jak ta z 13 kwietnia 2015r. lub odmienną, świadczącą że k. 8 akt sprawy II K 467/07 jest wydrukiem ze strony internetowej http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/ to dam jej nissana Note wartego 50 tys. zł.

*

Prok. Mirosław Chłopik z Prokuratury Generalnej i metoda tuszowania przestępstw

Metoda tuszowania przestępstw jest prosta. Robi się to metodą niestwierdzenia czynu zabronionego. Krotko mówiąc nie wykrywa sie przestępstw, by ich nie tuszować. Prokurator nie stwierdza przestępstwa a sąd to przyklepuje odrzucając zażalenie na odmowę wszczęcia dochodzenia…

http://www.tokfm.pl/blogi/polskiezoo/2014/10/prok_miroslaw_chlopik_z_prokuratury_generalnej_i_metoda_tuszowania_przestepstw/1

 

Propter nova

Prokurator Okręgowy w Jeleniej Górze Ewa Węglarowicz-Makowska popełnia przestępstwo (art. 239 § 1 k.k. w zb. z art. 231 § 1 k.k.) i bezczelnie kłamie. Dostarczyłem organom ścigania ekspertyzę biegłego sądowego w zakresie informatyki z dnia 13 kwietnia 2015r., która podważa całkowicie prywatny akt oskarżenia i wyrok II K 467/07, a PO mówi że nie jest to okoliczność nowa. Nie było faktu czynu zarzucanego (zniesławienia na blogu), zadeklarowałem przekazanie nissana Note prokuratorowi jeśli mi udowodni taki fakt, a oni mówią tylko nie bo nie. K. 8 akt sprawy to ewidentny fałsz materialny, a wyrok z dnia 6 maja 2008r. to fałsz intelektualny i nie jest to zależne od pieczątek tylko faktu. Ja to wiem i świat to widzi. Za nic nie można karać. Skazanie na 30 tys. zł i 180 dni aresztu za nic i akceptowanie tego to zbrodnie pokroju Fajgi Mindla i Marii Gurowskiej Sand. Na stosowanych, stalinowskich argumentach, równie dobrze można mi przypisać wysadzenie Rotundy w Warszawie. Ciężar dowodowy udowodnienia winy oskarżonemu ciąży na oskarżycielu, którego nie wykazał i nie wykaże, bo z próżni nie ulepi ciasta. Pani Ewa Węglarowicz-Makowska jest zbrodniarzem, bo jej zaniechanie skutkować będzie bezpodstawnym aresztowaniem mojej osoby, brakiem opieki nad rodzicami i głodem moich dzieci. Jak mam ich zmusić do uszanowania prawdy i człowieczeństwa? Złożę pozew przeciwko Skarbowi Państwa, ale nie mam wzorca.

Grzegorz Niedźwiecki

http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/wymiar-niesprawiedliwosci/

 

*

 

Ekspert BDW Consulting Mariusz Czarnecki nie był powołany do spekulowania na temat możliwości zamieszczenia czegokolwiek na moim blogu i tego (w odróżnieniu od sądu) nie czynił.

Był powołany do:

1. Wyjaśnienia czy dostarczony skan dokumentu o tytule: „Nie kupujcie auta u Ligęzy” z dnia 23 lutego 2007 r. (k. 8 akt sprawy) jest niepodważalnym dowodem pochodzenia jego treści ze strony http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/? Czy posiada atrybuty świadczące o tym, że treść w nim wskazana została opublikowana na stronie http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/?

W ocenie eksperta zaprezentowany dokument nie posiada żadnych, niepodważalnych cech mogących stanowić, że zaprezentowana w nim treść pochodzi ze strony internetowej i została na niej opublikowana.

2. W ocenie eksperta przedmiotowy skan dokumentu nie daje podstaw aby uznać go za:

  • pochodzący ze strony internetowej (jakiejkolwiek)
  • świadczący i wskazujący autora treści oraz ewentualnej publikacji internetowej
  • wskazujący konkretną stronę (adres internetowy), z której została zaczerpnięta jego treść

 

Ekspert był powołany do analizy faktów, konkretu, czego prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Marzanna Siemaszko przewidując wyżej wskazany, niekorzystny dla prawniczej braci efekt zaniechała, a PPO Michał Korczycki to tuszował. Uwiarygodniona przez sąd kopia dowodu załączonego do aktu oskarżenia z dnia 31 maja 2007r. przez Mieczysława Ligęzę jest fałszem materialnym, czyli przestępstwem z art. 235 kk. Nie przypadkiem nie figuruje on już nawet jako członek Rotary Club Jelenia Góra. Nie przypadkiem SSR Jarosław Staszkiewicz przeciągał postępowanie II K 467/07 i szukał dowodu winy Grzegorza Niedźwieckiego (którego notabene nie znalazł), bo widział że do aktu oskarżenia dołączony jest fałszywie stworzony dowód. Nie przypadkiem próbowano wmówić Grzegorzowi Niedźwieckiemu, że postanowienie 1 Ds. 496/14 było dwukrotnie nieodebrane przez niego, aby nie dać mu szansy złożenia zażalenia. Niestety Grzegorz Niedźwiecki był akurat cały czas w Jeleniej Górze i dziękuje za „przywrócenie terminu”. Merytoryczna ekspertyza to jest ta nowa, nieznana wcześniej prokuraturze okoliczność, fakt, będący podstawą do wznowienia próżnego postępowania 1 Ds. 496/14 i wniesienia aktu oskarżenia. W aktach sprawy II K 467/07 nie ma żadnego wiarygodnego, dopuszczalnego dowodu w przedmiocie art. 212 § 2 kk; zawiadomienie o przestępstwie z dnia 20 marca 2014r. nie dotyczyło filozofii. Jeżeli Prokurator Okręgowy Ewa Węglarowicz-Makowska udowodni mi, że dysponowała taką ekspertyzą jak ta z 13 kwietnia 2015r. lub odmienną, świadczącą że k. 8 akt sprawy II K 467/07 jest wydrukiem ze strony internetowej http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/ to dam jej nissana Note wartego 50 tys. zł. Jeżeli nie, to żądam wznowienia postępowania 1 Ds. 496/14, bo tego wymaga prawo. Proszę nie robić uników i nie martwić się co zrobi sąd. Prokurator Jako funkcjonariusz prokuratury strzeże praworządności oraz czuwa nad ściganiem przestępstw. Ewa Węglarowicz-Makowska powtórzyła niedoróbki Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Michała Korczyckiego. Zgodnie z art. 227 k.p.c. Przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Zgodnie zaś z art. 75 § 1 k.p.a. Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Prokuratorzy ignorują wiążące ich uregulowania prawne k.p.k., k.c. i innych aktów (art. 167 k.p.k., art. 169 § 1 k.p.k., art. 540 § 1 pkt 1) k.p.k., art. 77 § 1 k.p.a., art. 78 k.p.a., 126 k.p.c. w zw. z 227 k.p.c., art. 232 k.p.c., art. 6 k.c. –  iuris cogentis, art. 471 k.c., art. 32 Konstytucji RP). Onus probandi i in dubio pro reo się kłania. Żądam realnej sprawiedliwości (art. 10 § 1 i 2 kpk) a nie stalinizmu.

http://www.prawo24.pl/a/udowodnienie-i-uprawdopodobnienie-w-procedurze-karnej

Sformułowanie przez ustawodawcę zasady swobodnej oceny dowodów nie jest tożsame z dowolnością tej oceny. Grzegorz Niedźwiecki żądał w zawiadomieniu o przestępstwie z dnia 20 marca 2014r. zbadania dowodu (k. 8 akt sprawy II K 467/07). Prokurator Rejonowy w Jeleniej Górze nie dysponował przed dniem wydania postanowienia odmienną ekspertyzą od tej z 13 kwietnia 2015r. i umorzenie dochodzenia 1 Ds. 496/14 (czy 1 Ds. 469/14) było niezasadne. Prokurator Okręgowy w Jeleniej Górze również nie dysponuje do dnia dzisiejszego taką samą lub odmienną ekspertyzą uzasadniającą odmowę wznowienia postępowania.

Zasadność – słuszność czegoś dowiedziona odpowiednimi argumentami. Bezczynność nie jest czynnością.

Umorzenie postępowania 1 Ds. 496/14 było niezasadne, bo takimi samymi stronniczymi kryteriami jak tu, kierowano się w postępowaniu II K 467/07, co dołączoną ekspertyzą niezbicie wykazałem. Wznowienie postępowania jest niezbędne, bo rzetelność i uczciwość tego wymaga, a przede wszystkim człowieczeństwo. Będę was męczył aż do emerytury, albo staniecie na straży prawa szybciej. Godność ludzka jest najważniejsza.  Patrz art. 2 § 1 pkt 1), 2 § 1 pkt 3), 2 § 2, 4, 6, 7, 10 § 1, 90, 167 i 193 kpk. Patrz również:

Zbiór Zasad Etycznych Prokuratora

ZASADY WYKONYWANIA ZAWODU

* Prokurator powinien wykonywać zawód rzetelnie, konsekwentnie i sprawnie. Przestrzegać i chronić praw człowieka. Unikać dyskryminacji zarówno podejrzanych, jak i ofiar przestępstw, ze względów politycznych, społecznych, religijnych, narodowościowych, rasowych, kulturowych, płciowych i wieku.

* Wypełniać swe zadania bezstronnie i obiektywnie, uwzględniając istotne okoliczności sprawy, szczególnie dotyczące ofiary i podejrzanego.

* Poświęcać należytą uwagę ściganiu przestępstw popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych, w szczególności korupcji, nadużyć władzy, poważnych naruszeń praw człowieka oraz innych czynów uznanych przez prawo międzynarodowe za poważne przestępstwa.

ZASADY RELACJI DO STRON

* Prokurator w stosunku do pokrzywdzonego powinien przyjmować jako zasadę, by prowadzone postępowanie karne nie potęgowało przykrych wrażeń wywołanych przestępstwem. Wytworzyć u pokrzywdzonego przekonanie, iż w dochodzeniu krzywd prokurator jest jego sprzymierzeńcem. Okazać współczucie, troskę o perspektywy życiowe osoby dotkniętej przestępstwem. Wykazać dbałość o interesy pokrzywdzonych pozostających w ubóstwie, ułomnych i niezdolnych do dochodzenia swoich roszczeń.

* W stosunku do podejrzanego wykazać takt i stanowczość. Prokurator nie powinien wszczynać postępowania karnego ani usilnie starać się o jego kontynuowanie , gdy zgromadzone dowody wskazują, że oskarżenie było pozbawione podstaw. W postępowaniu przygotowawczym powinien skutecznie dążyć do dokonania wszelkich niezbędnych ustaleń, niezależnie czy przemawiają na korzyść czy niekorzyść podejrzanego.

* Prawa nie należy interpretować i stosować z przesadną surowością.

 

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej

Art. 2.

Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Art. 30.

Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.          

Art. 42.

  1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto dopuścił się czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Zasada ta nie stoi na przeszkodzie ukaraniu za czyn, który w czasie jego popełnienia stanowił przestępstwo w myśl prawa międzynarodowego.
  2. Każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Może on w szczególności wybrać obrońcę lub na zasadach określonych w ustawie korzystać z obrońcy z urzędu.

 

W zdaniu pierwszym ust. 1 art. 42 wyraża fundamentalną dla odpowiedzialności karnej zasadę, będącą podstawową regułą prawa karnego: nullum crimen (nulla poena) sine lege anteriori. Zasada ta jest wyrazem ochrony jednostki przed samowolą państwa. Wyprowadza się z niej kilka postulatów, adresowanych zarówno do ustawodawcy, jak i do wymiaru sprawiedliwości, w tym: zakaz stosowania niekorzystnej dla sprawcy analogii i stosowania wykładni rozszerzającej (nullum crimen sine lege stricta), zakaz tworzenia typów przestępstw na innej drodze niż ustawowa, szczególnie poprzez doktrynę czy orzecznictwo (nullum crimen sine lege scripta), zakaz wstecznego działania przepisów karnych ustanawiających lub zaostrzających odpowiedzialność karną, czyli zakaz działania prawa wstecz (nullum crimen sine lege praevia) i nakaz określoności, czyli zakaz tworzenia niedookreślonych i nieostrych typów przestępstw.

Z zasady nullum crimen (nulla poena) sine lege anteriori wynika także zakaz działania prawa represyjnego wstecz. Oznacza ona zakaz retroaktywności przepisów niekorzystnych, co nie stoi na przeszkodzie dopuszczeniu retroaktywnego działania przepisów korzystniejszych dla sprawców (lex severior retro non agit). Można więc stosować ustawę, która weszła w życie po dokonaniu czynu, a traktuje sprawcę łagodniej. Tym bardziej można stosować ustawę późniejszą, jeśli w ogóle depenalizuje ona określone zachowanie. Obowiązywanie tej zasady gwarantuje więc jednostce, że negatywne skutki prawne jej zachowania, stanowiące represję, obowiązujące w czasie gdy dopuściła się czynu, nie ulegną później zmianie na gorsze.

Każdemu przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, przysługuje prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Prawo to jest fundamentalną zasadą procesu karnego w demokratycznym państwie prawnym. Prawo do obrony, podobnie jak zasady wynikające z art. 42 ust. 1, ma szeroki zakres i dotyczy wszelkich postępowań o charakterze represyjnym oraz wszelkich ich etapów: począwszy od wszczęcia (przedstawienia zarzutów), aż do jego prawomocnego zakończenia, a także postępowań po uprawomocnieniu się wyroku, w tym postępowania wykonawczego.

http://www.annarakowska.pl/post/komentarz-do-art-42-konstytucji-rp-24/

 

Potrzebna zmiana trzeciej władzy

prokurator czyżewski

Czy obywatel może doprowadzić do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego wobec sędziego?

Najpierw rola prokuratorów w sprawie Grzegorza Niedźwieckiego

 

Panie Grzegorzu,

wydaje mi się, że w obliczu najnowszych wydarzeń, kiedy również wymieniane jest nazwisko Seremeta, moje wystąpienie do niego i o nim z sierpnia tamtego roku zatytułowane „causa Seremet”, a przed kilkoma dniami przypomniane na Pana stronie, zyskało jeszcze bardziej na aktualności. Przy okazji chcę Pana wprowadzić w mechanizmy rządzące sposobem podejmowania decyzji w Prokuraturze Generalnej. Pana sprawą zajmuje się del. z Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze do PG prok. Krzysztof Domagała. O losach Pana wystąpień i sposobie reakcji na nie nie decyduje Prokurator Apelacyjny we Wrocławiu ani też Prokurator Okręgowy w Jeleniej Górze. Żeby lepiej zrozumieć te zależności należałoby zacząć od wyjaśnienia roli b. Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Radiotechnicznych w Jeleniej Górze, w rzeczywistości „kuźni kadr” WSW i WSI ( ZWOP – Zwiadu Wojsk Ochrony Pogranicza).

Być może obserwuje Pan ekwilibrystyczne popisy p. Kaczyńskiego i jego „przydupasów”, którzy są przeciwni odwołaniu Seremeta i nie mówią nic o konieczności likwidacji ( rozwiązania) po 6 sierpnia 2015 r. Krajowej Rady Prokuratury. Prezentowane przez prezesa Kaczyńskiego i innych, wypowiedzi, iż odwołanie w trybie pilnym Seremeta otworzyłoby dla Komorowskiego, przed 6 sierpnia 2015 r., drogę do nominacji na jego miejsce b. Prok. Krajowego, E. Zalewskiego, obecnie sprawującego z nominacji Komorowskiego funkcję Przewodniczącego KRP, jest oczywistą hipokryzją. W świetle jeszcze obowiązującego prawa i przypilnowania przez „opozycję procedur Komorowskiemu powinno nie wystarczyć czasu na planowany przez „oficerów prowadzących” ruch. Natomiast stanowcze wystąpienie przez „największą partię opozycyjną” z zadaniem odwołania Seremeta, doprowadziłoby do wywołania taktycznego „vacatio legis” i już teraz zakwestionowania pozycji odgrywanej przez Prokuraturę Generalną i Prokuratora Generalnego w ogóle, które powinny ulec radykalnemu „przemeblowaniu”.

Zamiast tego „Prezes” Kaczyński przymierza się do kolejnego politycznego „dealu”, rozważając z koalicjantami, tzn. oficjalnie z przeciwnikami politycznymi, szanse na przeprowadzenie, tzw. konstruktywnego votum zaufania i doprowadzenia jeszcze we wrześniu do przedterminowych wyborów, oczywiście wymierzonych w Ruch Społeczny p. Kukiza, a przynajmniej w jego znaczne osłabienie. Na Pana terenie, działając wspólnie z p. Schetyna, występują w tej „wymyślonej” przez Kaczyńskiego operacji np. p. Lipiński i pani Witek.

 

Pozdrawiam.

Andrzej M. Czyżewski

Von: Andrzej M. Czyżewski [mailto:andrzej.m.czyzewski@gmx.de]
Gesendet: Dienstag, 9. Juni 2015 14:51
An: 'lew1′
Betreff: AW: odp. na koresp.z dnia 1.06.2015 r. PG VII Ko1 3/15

 

Szanowny Panie Grzegorzu,

proszę p. prok. Chlopikowi odpisać, że Prokuratora Generalnego i „jego” ludzi obowiązuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lutego 1992 r., K !4/91, OTK – 1992, cz.1, poz. 7, który wyraził stanowisko, że akty prawa międzynarodowego stanowią podstawę konstytucyjności prawa polskiego. Dalej TK orzekł, że Polska podpisując Konwencję Praw Człowieka i uznając od 1993 r. Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 82 ust.2, zobowiązała się do przestrzegania praw tam zawartych i stanowionych przez organy Unii w przyszłości.

Art. 82 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje możliwość ustanowienia norm minimalnych, które miałyby zastosowanie w państwach członkowskich, m.in. w odniesieniu do praw ofiar przestępstw.

Dyrektywa PE i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. opublikowana w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich w dniu 14 listopada 2012 r., obowiązuje Polskę od dnia jej ogłoszenia, zastępując Decyzję Ramową Rady 2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym, obowiązująca Polskę od dnia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Na mocy art. 7, art. 9, art. 91 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 Konstytucji wymienione akty prawa wspólnotowego podlegają bezwzględnemu stosowaniu z prawem pierwszeństwa i nadrzędności w stosunku do krajowych przepisów.

A więc zaprezentowana Panu przez prok. Chlopika odpowiedź jest materialnie  bezprzedmiotowa. Świadczy o nieznajomości przez jej autora norm konstytucyjnych, wyroków TK , Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i prawa wspólnotowego. Zawarta w zdaniu końcowym tej odpowiedzi informacja jest z gruntu nieuprawniona, i wprowadzająca w błąd, stanowiąc, z chwilą przesłania Panu pisma, przesłankę do potraktowania jej autora w kategoriach rozważenia zarzutu popełnienia czynu karalnego z art. 271 kk i art. 231 kk.

 

Pozdrawiam.

Andrzej M. Czyżewski

Czy obywatel może doprowadzić do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego wobec sędziego?

 

 

Przepisy stawiają osobę wykonującą zawód sędziego w szczególnej pozycji. Pozycja stróża prawa charakteryzuje się posiadaniem specjalnych przywilejów, lecz z drugiej strony wiąże się z licznymi ograniczeniami. W związku z tym sędzia ponosi odpowiedzialność za uchybienia godności swojego urzędu, a nawet za zachowanie, które miało miejsce przed objęciem przez niego urzędu. Czy jednak zwykły obywatel ma możliwość zainicjowania postępowania dyscyplinarnego przeciwko sędziemu?

 

Czego nie może sędzia

 

Wraz ze złożonym ślubowaniem osoba mianowana na stanowisko sędziego obowiązana zostaje do przestrzegania zasad odnoszących się do specyfiki tego zawodu. Sędzia jako funkcjonariusz publiczny mający stać na straży porządku prawnego w państwie nie może należeć do partii politycznej, związku zawodowego, ani prowadzić działalności publicznej niedającej się pogodzić z zasadami nie zależności sądów i niezawisłości sędziów (art. 178 ust. 3 Konstytucji RP).

 

Ponadto z zawodem sędziego związany jest zakaz podejmowania dodatkowego zatrudnienia oraz innego zajęcia (również nie odpłatnego) bądź sposobu zarobkowania, które przeszkadzałoby w pełnieniu obowiązków sędziego, mogło osłabić zaufanie do jego bezstronności lub przynieść ujmę godności sędziego. Jedynym wyjątkiem od powyższej zasady jest możliwość obejmowania przez sędziów stanowisk naukowych i zajęć dydaktycznych, które nie będą przeszkadzać w sprawowaniu urzędu.

 

Psar linki wyróżnione

 

Sędzia nie może być więc członkiem:

 

  • zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółki prawa handlowego;
  • zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółdzielni;
  • zarządu fundacji prowadzącej działalność gospodarczą

 

Osoba na stanowisku sędziego nie może też prowadzić działalności gospodarczej (ani sam, ani wspólnie z innymi osobami) czy nią zarządzać lub być przedstawicielem przedsiębiorcy. Co więcej, sędzia nie może również posiadać w spółce prawa handlowego więcej niż 10% akcji lub udziałów przedstawiających więcej niż 10% kapitału zakładowego.

 

Odpowiedzialność

 

Sędzia ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną za przewinienia służbowe, które dotyczą rażącej i oczywistej obrazy przepisów prawa. Z konsekwencjami wiązać będzie się również takie postępowanie sędziego, które uchybiać będzie godności zajmowanego urzędu (lub zachowanie przed jego objęciem).

 

Co grodzi sędziemu za ewentualne naruszenia etyki zawodowej? Kary dyscyplinarne orzekane w zależności od istoty dokonanego wykroczenia. Może być to upomnienie, nagana, przeniesienie na inne miejsce służbowe, usunięcie z zajmowanej funkcji czy nawet złożenie sędziego z urzędu.

 

Niemożliwe jest wszczęcie postępowanie dyscyplinarnego jeżeli od chwili czynu upłynęły trzy lata

 

Kto może wszcząć postępowanie dyscyplinarne?

 

Kwestie te reguluje ustawa o ustroju sądów powszechnych. Zgodnie z jej przepisami Rzecznik Dyscyplinarny podejmuje czynności dyscyplinarne na żądanie Ministra Sprawiedliwości, prezesa sadu apelacyjnego lub okręgowego kolegium apelacyjnego lub okręgowego lub Krajowej Rady Sądownictwa. Rzecznik może wszcząć postępowanie także z własnej inicjatywy.

 

Określony w ustawie katalog podmiotów wyklucza zatem obywatela z możliwości żądania wszczęcia postępowania dyscyplinarnego sędziego. Może on natomiast przekazać informacje o zaistnieniu naruszenia. Często jednak aktywność obywatelska kończy się lakoniczną odpowiedzią lub jej brakiem.

 

Jak wynika bowiem z przeprowadzonego przez Forum Pokrzywdzonych Przez Państwo raportu, w 2011 roku do Ministerstwa Sprawiedliwości wpłynęło 326 skarg, których przedmiotem były nieprawidłowości w funkcjonowaniu wymiaru sprawiedliwości. Minister nie postanowił jednak ani razu skorzystać ze swojego uprawnienia dotyczącego możliwości wszczęcia postępowania dyscyplinarnego wobec sędziego.

 

Źródło: www.gazetaprawna.pI

 

*

Nie do końca zgodziłbym się z okresem przedawnienia ścigania i

niemożnością pociągnięcia do odpowiedzialności karnej nieuczciwego sędziego

Wstrzymanie biegu przedawnienia

Agnieszka Zielińska

2012-07-10

Komentarz do art. 104 KK

Art. 104 KK reguluje instytucję spoczywania biegu przedawnienia.

Wstrzymanie (spoczywanie) biegu przedawnienia ma miejsce wówczas, gdy przepis ustawy nie pozwala na wszczęcie lub dalsze prowadzenie postępowania karnego (art. 104 § 1 KK). Po ustaniu przeszkody przedawnienie biegnie dalej, a do terminu przedawnienia nie wlicza się okresu spoczywania.

Z art. 104 § 1 KK wynika, że przedawnienie nie biegnie tylko wówczas, gdy istnieją przeszkody natury prawnej (a nie faktycznej) do wszczęcia postępowania karnego albo do jego kontynuowania. Wskazuje się, że przeszkodą wstrzymującą bieg przedawnienia jest immunitet procesowy, który nie pozwala na ściganie sprawcy przestępstwa, jeśli nie zostanie on uchylony (art. 17 § 2 KPK). Z immunitetu procesowego korzystają m.in.:

-posłowie (art. 105 Konstytucji),

-senatorowie (art. 108 Konstytucji),

-sędziowie sądów powszechnych (art. 80 § 1 ustawy z 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych),

-sędziowie sądów wojskowych (art. 30 § 1 ustawy z 1997 r. Prawo o ustroju sądów wojskowych),

-Rzecznik Praw Obywatelskich (art. 211 Konstytucji).

Art. 104 § 1 KK stanowi wyraźnie, że nie uzasadniają spoczywania przedawnienia przeszkody prawne w postaci braku wniosku albo oskarżenia prywatnego.

Przykład: Zbigniew W. spowodował w dniu 15 maja 2000 r. wypadek samochodowy, w którym Janina S. doznała obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 KK, tj. przestępstwo z art. 177 § 1 KK. W toku prowadzonego postępowania ustalono, że Zbigniew W. jest sędzią sądu powszechnego, którego chroni immunitet. W dniu 15 czerwca 2000 r. prokurator prowadzący postępowanie zwrócił się do sądu dyscyplinarnego o uchylenie immunitetu. Uchylenie immunitetu nastąpiło dopiero w dniu 30 listopada 2000 r. Od dnia 15 czerwca 2000 r. do dnia 30 listopada 2000 r. przedawnienie karalności popełnionego przez Zbigniewa W. przestępstwa nie biegło. Gdyby immunitet nie został uchylony, wówczas postępowanie karne należałoby umorzyć (art. 17 § 1 pkt 10 KPK).

Spoczywania terminu przedawnienia nie powodują co do zasady przeszkody natury faktycznej, np. nieujęcie sprawcy, długotrwała choroba sprawcy. Dlatego też zawieszenie postępowania karnego na podstawie art. 22 § 1 KPK nie wstrzymuje biegu przedawnienia (podstawy zawieszenia postępowania karnego mają charakter podstaw faktycznych, nie zaś prawnych).

Wyjątkiem od powyższego jest art. 15 § 3 KKW, zgodnie z którym zawieszenie postępowania wykonawczego nie wstrzymuje biegu przedawnienia, chyba że skazany uchyla się od wykonania kary. Okres wstrzymania biegu przedawnienia nie może przekroczyć 10 lat. W sytuacji zatem, gdy postępowanie wykonawcze zostało zawieszone z uwagi na niemożność ujęcia sprawcy z powodu jego ukrywania się, przedawnienie wykonania orzeczonej kary nie biegnie.

Niezależnie od podstaw spoczywania terminu przedawnienia karalności oraz wykonania kary wynikających z art. 104 § 1 KK podstawę spoczywania terminu przedawnienia karalności ustanawia art. 44 Konstytucji, zgodnie z którym bieg przedawnienia w stosunku do przestępstw nieściganych z przyczyn politycznych, popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych lub na ich zlecenie, ulega zawieszeniu do czasu ustania tych przyczyn.

Ponadto bieg terminu przedawnienia jest modyfikowany przepisami ustaw szczególnych, w tym przede wszystkim:

-art. 9 Przepisów wprowadzających KK, zgodnie z którym bieg terminu przedawnienia umyślnych przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu, wolności lub wymiarowi sprawiedliwości, zagrożonych karą pozbawienia wolności powyżej 3 lat, popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych – w okresie od 1 stycznia 1944 r. do 31 grudnia 1989 r. – w czasie lub w związku z pełnieniem ich funkcji, rozpoczyna się od dnia 1 stycznia 1990 r.; art. 4 § 1 KK nie ma w takich wypadkach zastosowania;

-art. 4 ust. 1a ustawy z 1998 r. o IPN, zgodnie z którym bieg terminu przedawnienia zbrodni komunistycznych, w rozumieniu art. 2 tej ustawy, niebędących zbrodniami wojennymi lub zbrodniami przeciwko ludzkości, rozpoczyna się od dnia 1 sierpnia 1990 r.; karalność tych zbrodni ustaje po 40 latach, gdy czyn stanowi zbrodnię zabójstwa, oraz po 30 latach, gdy czyn stanowi inną zbrodnię komunistyczną; art. 4 § 1 KK nie stosuje się.

Art. 104 § 2 KK reguluje w sposób szczególny bieg terminu przedawnienia niektórych przestępstw, tj. przestępstw, o których mowa w art. 144 KK, art. 145 § 2 lub § 3 KK, art. 338 § 1 lub 2 KK oraz art. 339 KK – przedawnienie biegnie od chwili uczynienia zadość obowiązkowi albo od chwili, w której na sprawcy obowiązek przestał ciążyć.

http://www.informacjaprawnicza.pl/Article,7313,22/

 

Causa Seremet

prokurator czyżewski

Betreff: WG: casus A. Seremet – rzecz o stygmatyzacji i kryminalizacji ofiar przestępstw akceptowanej przez Prokuratora Generalnego

 

Hamburg, 16.08.2014 r.

 

Pan

Andrzej Seremet

Prokurator Generalny

ul. Rakowiecka 26/30

02-528 Warszawa*

 

Dot.: 1. odmowa podporządkowania działań prokuratury normom prawa wspólnotowego,

konwencyjnego i krajowego w sprawie 18 zawiadomień o popełnieniu przestępstwa

przez funkcjonariuszy publicznych i osób związanych z organami wymiaru

sprawiedliwości i prokuratury obszaru apelacji wrocławskiej, kierowanych od dnia

19 czerwca 2002 r. na adres poczty elektronicznej Prokuratora Generalnego.

 

2. skutki podjętej z naruszeniem norm prawa wspólnotowego, konwencyjnego i

krajowego, decyzji Prokuratora Generalnego z dnia 08.04.2014 r. w sprawie o

sygn.: PG IV KSK 115/13, prowadzące do bezprawnego pozbawienie wolności

Pani Danuty M. Gaszewskiej – osoby nieuleczalnie chorej, stanowiące

zapowiedź wywołania zdarzeń skutkujących gwałtownym i zaplanowanym

pogorszeniem stanu zdrowia organizmu, natychmiastowym brakiem kontroli nad

funkcjonowaniem podstawowych organów podtrzymujących życie, a wiec utratą

życia, poprzez pozbawienie dostępu do przepisanych leków, specjalistycznej opieki

medycznej i odmowę dostępu do dietetycznego pożywienia, tj. realizacje wcześniej

ujawnionego planu, przewidującego wykonanie uzgodnionej pierwotnie przez

sędziów i prokuratorów z obszaru apelacji wrocławskiej decyzji z dnia 29.07.2000 r.

o śmierci świadka Sejmowej Komisji Śledczej ds. PKN Orlen SA

i w śledztwach prowadzonych min. poza granicami kraju – w sposób

zlecony ostatnio przez prokuratorów obecnej Prokuratury Generalnej, Krajowej Rady

Prokuratury i sędziów Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, tj. przez osoby ponownie

wskazane w tekstach osiemnastu zawiadomień przesłanych na adres poczty

elektronicznej Prokuratora Generalnego i adresowanych do niego osobiście.

 

3. błędne i sprzeczne z obowiązującymi przepisami art. 7, art. 8, art. 9, art. 91 ust. 1,

art. 2, art. 183 art. 190 ust. 1, ust. 4 Konstytucji, postanowieniami Konwencji z dnia 4

listopada 1950 r. i przywołanymi w zawiadomieniach wyrokami ETPCz, wyrokami

TSUE, postanowieniami TWE i TFUE, decyzje Prokuratora Generalnego naruszające

porządek prawny państwa członka Unii Europejskiej i jego obowiązki w zakresie

ochrony ofiar przestępstw przed kryminalizacja i wiktymizacja, tj. przed zagrożeniami

i odwetem ze strony przestępczości zorganizowanej.

 

4. współdziałanie Prokuratora Generalnego w nielegalnych, w świetle obowiązującego

prawa wspólnotowego, czynnościach procesowych prowadzących do stygmatyzacji i

kryminalizacji ofiar przestępstw zagrożonych skutkami działań zorganizowanych grup

przestępczych, poprzez odmowę podjęcia czynności nakazanych przez prawo

wspólnotowe i, do których podjęcia jest on bezwzględnie zobowiązany, przez uchwały

składu siedmiu sędziów Sadu Najwyższego.

 

Przedmiotowe wystąpienie, zawierające od początku akcenty formalne, dotyczy zarzutu, jaki powinien zostać postawiony Prokuratorowi Generalnemu, który z chwilą jego nominacji podejmuje jawnie działania wbrew obowiązującemu prawu wspólnotowemu, względnie, wprowadzając w błąd opinie publiczną i inne organy władzy i administracji państwowej co do zakresu i rangi procesowej przysługujących obywatelom gwarancji podmiotowych, stronniczo interpretuje znaczenie tych gwarancji dla krajowego porządku prawnego.

 

A zatem zarzut powinien się koncentrować na źródłach kryminogennej bezczynności Prokuratora Generalnego.

 

Chcąc uniknąć powtórzenia kilkuset stron tekstu, który powinien być przynajmniej pasywnie znany Prokuratorowi Generalnemu i jego podwładnym, przypominam jednocześnie, że za treścią zawiadomień, które ten tekst wypełniały, nie dochodziło ze strony PG do podejmowania żadnych decyzji, które byłyby zgodne z obowiązującym prawem wspólnotowym i krajowym.

Treść tych zawiadomień, przesyłanych od 19.06.2012 r. na adres elektroniczny Prokuratora Generalnego, jest znana Kancelarii Sejmu, Ministrowi Obrony Narodowej, Ministrowi Finansów i kilkudziesięciu prokuraturom w całym kraju.

Dysponuje w tym zakresie dowodami wejść ze strony wyżej określonych urzędów na strony internetowe, na których te zawiadomienia i załączane do nich dowody były publikowane.

 

A wiec formułując zarzut wymieniony powyżej w pkt. 1 wystąpienia, chcę z calą mocą podkreślić, że praktykowane od początku przez Prokuratora Generalnego działania, dla których on znalazł uzasadnienie w przepisie § 122 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 marca 2010 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury, stanowią przykład czynności niezgodnych z obowiązującym prawem wspólnotowym i konwencyjnym.

Odpowiednio do obowiązku ustanowionego dla każdego państwa członkowskiego, Polska jest takim państwem od co najmniej 1993 r., zastosowanie ma przede wszystkim prowowspólnotowa wykładnia aktów prawnych za treścią art. 249 TWE, co oznacza przede wszystkim obowiązek stosowania się do wyroków TSUE : C-148/78, C-106/89, C-91/92 i C-280/13.

Ponieważ za każdym razem, zawiadomienia, których treść jest teraz dostępna publicznie, dotyczyły przestępczości zorganizowanej, to decyzje Prokuratora Generalnego, odnoszące się do wniosków o ściganie karne wskazywanych sprawców, powinny były być uzasadniane tylko i wyłącznie w oparciu o normy procesowe wywodzące się z Decyzji Ramowej Rady 2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym i z Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiającej normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępującej Decyzje Ramowa Rady 2001/220/WSiSW.

Po stronie Prokuratora Generalnego występuje co najmniej od 2001 r. obowiązek znajomości treści ww. aktów prawnych i zasad wprowadzonych treścią postanowień Konstytucji w art. 7, art. 8, art. 9, art. 91 ust. 1, ust. 2 i postanowień Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 listopada 1950 r. art. 1, art. 5, art. 6, art. 13, art.14.

Z tych samych powodów Prokurator Generalny ma także zawsze obowiązek skrupulatnego zbadania sprawy zgodnie z wymogami Konwencji Strasburskiej ( Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r.) – Wyrok Wielkiej Izby ETPCz z dnia 3 października 2006 r., skarga nr 543/03, § 32 i to nie tylko w kierunku przypomnianego nakazu, o którym ponownie przypomniał Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. akt I KZP 14/14, ale tez, i w odniesieniu do treści składanych zawiadomień nawiązujących do uchwały siedmiu sędziów SN z dnia 18 grudnia 2014 r. sygn. akt I KZP 19/13 , z uwagi na przedmiotową treść tych zawiadomień i dołączonych do nich dowodów wskazujących na popełnianie, w sposób zorganizowany, czynów wymienionych w art. 299 § 5 i § 6 kk. – vide: „pranie brudnych pieniędzy” i transfer gigantycznych kwot na zagraniczne konta.

 

W tle postawionego zarzutu znajduje się uprawniona konstatacja, że Prokurator Generalny działa nadal przeciwko obowiązującemu prawu, odsyłając wnoszone zawiadomienia do prokuratur rejonowych nie uprawnionych w ogóle do prowadzenia postępowań w sprawach dotyczących krajowej i międzynarodowej przestępczości zorganizowanej.

W tym miejscu czuję się uprawniony do poinformowania Prokuratora Generalnego, że w najbliższym czasie zostanie on wezwany przez inne wspólnotowe organy śledcze do wyjaśnienia, dlaczego przez okres czterech lat nie podjął działań nakazanych przez Decyzje Ramowa Rady z dnia 2001/220/WSiSW i Dyrektywę PE i Rady 2012/29/UE.

Już na wstępie trzeba podkreślić, że jego zachowanie w tej sprawie jest z gruntu błędne, albowiem generalnie obowiązuje zasada, że organy państwa członkowskiego nie mogą tłumaczyć swojej bezczynności brakiem implementacji dyrektywy w terminie. Powołane wyżej akty prawne i wyroki sadowe ETPCz obowiązują od chwili ich ogłoszenia w dzienniku urzędowym UE – vide: art. 1, art. 44 i art. 46 Konwencji Strasburskiej.

 

Rozwijając zarzut postawiony w pkt. 2 wystąpienia, należy dokonać uzupełniająco odesłania do treści decyzji Prokuratora Generalnego z dnia 08.04.2014 r. i odpowiedzi na nią z dnia 25.04.2014 r. oraz treści wniosku Pani Danuty M. Gaszewskiej z dnia 15.07.2014 r. mającego umocowanie w wyroku Wielkiej Izby ETPCz z dnia 3 października 2006 r., skarga nr 543/03, § 32, i w Zaleceniu / Recommendation No. (2000) 2 z dnia 19 stycznia 2000 r. Komitetu Ministrów dla państw członkowskich w sprawie ponownego rozpatrywania lub wznawiania pewnych spraw na poziomie krajowym na wskutek wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, oraz Zalecenia CM / Recommendation No. (2008)2 z dnia 6 lutego 2008 r. Komitetu Ministrów Rady Europy dla państw członkowskich dotyczącego skutecznej zdolności krajowej do szybkiego wykonywania wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Dotychczasowe postępowanie Prokuratora Generalnego w sprawie kierowanych do niego zawiadomień i wniosków, które można znaleźć w PG pod sygnaturami: PG IV KSK 115/13, PG IV KSK 1814/13, PG II Dsa 185/12, PG II Dsa 111/14 i inne, jest dowodem na to, że Prokurator Generalny nie zna w ogóle prawa wspólnotowego.

Stanowisko takie zaprezentował ponownie w dniu 26 czerwca 2014 r. występując z próbą uniemożliwienia podjęcia przez Sad Najwyższy uchwały, odpowiadającej skutkom wym. wyżej decyzji, podejmowanych przez Komitet Ministrów Rady Europy i linii orzeczniczej Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

Po opływie dwóch miesięcy od uchwały składu siedmiu sędziów SN z dnia 26 czerwca 2014 r. I KZP 14/14, i po upływie 9 miesięcy od daty podjęcia przez skład siedmiu sędziów SN w dniu 18 grudnia 2013 r., I KZP 18/13, innej uchwały, mającej tutaj podstawowe znaczenie karno-procesowe, Prokurator Generalny nie czuje się związany stanowiskiem Sadu Najwyższego, mającym za każdym razem range zasady prawnej.

Dla przypomnienia i podkreślenia znaczenia stanowiska SN dla przywrócenia w końcu podstawowych praw procesowych, przysługujących także Pani Danucie M. Gaszewskiej od początku, tj. od chwili wystąpienia w dniu 07.06.2000 r. z pierwszym zawiadomieniem do organów prokuratury, należy zaznaczyć, iż uchwala Sadu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2014 r. wprowadza na stałe do krajowego porządku prawnego zasadę, która brzmi:

 

Potrzeba” wznowienia / postępowania / , o której mowa w art. 540 § 3 k.p.k., może dotyczyć nie tylko postępowania w sprawie, do której odnosi się rozstrzygnięcie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka o naruszeniu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, ale także do innych postępowań karnych, w których zaistniało naruszenie postanowień Konwencji tożsame w układzie okoliczności faktycznoprawnych do stwierdzonego w orzeczeniu tego Trybunału wydanym przeciwko Polsce”.

 

Prokurator Generalny, nie znając w pierwszym rzędzie prawa wspólnotowego i ignorując zasady przyjęte przy tworzeniu instytucji prawnych Rady Europy, zachowuje się jak przedstawiciel innej pozapaństwowej struktury. Należy powiedzieć, że niebezpiecznej dla dalszego bytu tego Państwa w ogóle.

Mam nadzieję, że wkrótce będę miał możliwość szerzej i wobec uprawnionych organów innego państwa, wypowiedzieć się właśnie na temat działalności Prokuratora Generalnego i osób, które są beneficjentami jego niezgodnej z obowiązującym prawem działalności.

 

Odnosząc się do stanu faktycznego wywołanego skutkami bezczynności Prokuratora Generalnego w sprawie kierowanych przeze mnie i Panią Danutę M. Gaszewską do niego zawiadomień i wniosków, chcę podkreślić, że doprowadził on już do bezprawnego pozbawienia wolności Pani Danuty M. Gaszewskiej i czynnie uczestniczy w działaniach doskonale mu znanych osób, które są zajęte „wykonywaniem dalszych zabójstw na zlecenie”.

 

Odmawiając Pani Danucie M. Gaszewskiej „skrupulatnego zbadania sprawy zgodnie z wymogami Konwencji”, tj. wniosku o wystąpienie ze skarga kasacyjną w sprawie wyroku SR dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu, sygn. akt XII K 648/06, i równocześnie ignorując uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2014 r., I KZP 14/14, doprowadził do wykonania bezprawnej decyzji tego Sądu, pozwalającej na pozbawienie wolności osoby, której odmówiono dostępu do sądu i prawa do obrony, bardzo ciężko chorej, cierpiącej na nieuleczalną chorobę, której w każdej chwili grozi śmierć.

 

Szczegóły znalazły opis we wniosku skierowanym przeze mnie, jako przedstawiciela ustawowego Pani Danuty M,. Gaszewskiej, o zarządzenie obligatoryjnie przerwy w obywaniu kary pozbawienia wolności, która mogła zostać orzeczona tylko w warunkach celowej bezczynności Prokuratora Generalnego.

W „państwie prawa” taki wniosek, z urzędu, powinien spotkać się z zainteresowaniem organów ścigania. Ponieważ w części jego uzasadnienia zawarte są też zarzuty podniesione wcześniej przeze mnie i Panią Danutę M. Gaszewską w zawiadomieniach kierowanych do Prokuratora Generalnego z dniem 23 i 29 maja 2014 r., wskazujących na „popełnienie przestępstw” przez sędziów Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu i innych sędziów z obszaru apelacji wrocławskiej.

W państwowopodobnej strukturze, której wyrazicielem stał się Prokurator Generalny, zawiadomienia z dnia 23 i 29 maja br., posłużyły za przyczynę podstępnie przeprowadzonej na polecenie Prokuratora Generalnego i w uzgodnieniu z Prokuratura Apelacyjna w Krakowie operacji zatrzymania Pani Danuty M. Gaszewskiej, a następnie w warunkach zarządzonego braku lekarstw i dostępu do specjalistycznej opieki zdrowotnej, stały się okazją do „przekonwojowania” jej przez trzy Komendy Policji, trzy Areszty Śledcze i „osadzenia” w Zakładzie Karnym w Grudziądzu, w „rygorze zaostrzonym”, gdzie doznała kolejnego już ataku/szoku anafilaktycznego, będącego następstwem braku diety i ostrej dychawicy oskrzelowej.

Bez dostępu do leków, które jej odebrano i do lekarzy, którzy sprawowali do tej pory stałą opiekę medyczną , prawdopodobieństwo wystąpienia trwałych uszkodzeń organizmu, prowadzących do utraty zdolności chodzenia, mówienia, pogłębiającego się paraliżu całego ciała i w końcu śmierci Pani Danuty M. Gaszewskiej, jest bardziej niż prawdopodobne.

 

Tym bardziej, że taki jest finalny cel podjętych za zgodą Prokuratora Generalnego działań.

 

Prokurator Generalny oddając w ręce „zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym” los świadka i pokrzywdzonej Pani Danuty M. Gaszewskiej, oczywiście zadbał, przez swoją intencjonalną bezczynność, także o bezkarność osób podejmujących przestępcze działania, a jednocześnie odebrał skutecznie możliwość odwołania się przez Panią Gaszewską i przez jej przedstawiciela do zasad ujętych w Zaleceniu / Recommendation No. R (98)7 Komitetu Ministrów Rady Europy dla państw członkowskich w sprawie etycznych i organizacyjnych aspektów opieki zdrowotnej w wiezieniu, przyjętych w dniu 8 kwietnia 1998 r. podczas 627 posiedzenia przedstawicieli ministrów.

Wykluczył, nie odpowiadając na zawiadomienia kierowane do jego przedstawicieli, prawo do powołania się Pani Danuty M. Gaszewskiej na inny akt prawny Unii, uzgodniony jako Zalecenie / Recommendation No. (2006)2 Komitetu Ministrów Rady Europy do państw członkowskich Rady Europy w sprawie Europejskich Reguł Więziennych, przyjęte przez Komitet Ministrów w dniu 11 stycznia 2006 r. na 952 posiedzeniu delegatów.

 

W chwili kiedy niniejsze wystąpienie dotrze na adres poczty elektronicznej Prokuratora Generalnego, Pani Danuta M. Gaszewska, zgodnie z wytycznymi prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie p. M. Kuzar-Kot i jej przełożonego prokuratora Janusza Śliwy, który w 2005 r. uniemożliwiając ujawnienie skutków działalności „Operacji Grafit” wystąpił min. przeciwko decyzji Generalstaatsanwaltschat Hamburg domagającej się przyznania Pani Danucie M. Gaszewskiej ochrony policyjnej, będzie dalej pozbawiona leków, dostępu do specjalistycznej opieki medycznej i pożywienia, pozwalającego na kontynuowanie przepisanej przez lekarzy diety bezmlecznej.

Będzie „piła wodę z kranu” i odżywiała się resztkami „placków ryżowych” nabytych w więziennej kantynie.

 

Do postawienia Prokuratorowi Generalnemu zarzutu wymienionego w pkt. 3 niniejszego wystąpienia, upoważnia mnie przede wszystkim treść jego wystąpienia w dniu 24 kwietnia 2014 r. i stanowisko zaprezentowane przez niego w dniu 26 czerwca 2014 r. w trakcie posiedzenia Sądu Najwyższego, poprzedzającego podjecie uchwały w składzie siedmiu sędziów SN o treści już wyżej cytowanej.

W obu przypadkach Prokurator Generalny wykazał się dramatyczną nieznajomością reguł prawa wspólnotowego i linii orzeczniczej Trybunału Sprawiedliwości oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

W szczegółach znalazło to odbicie w pismach kierowanych przez Panią Danutę M. Gaszewską i jej ustawowego przedstawiciela do Prokuratora Generalnego po dniu 25 kwietnia br., na które do dnia dzisiejszego brak jest odpowiedzi.

Prokurator Generalny nie zareagował także na wniosek z dnia 15.07.2014 r. uznając prawdopodobnie, że jest zwolniony z tego obowiązku, po tym jak został poinformowany, że operacja pozbawienia wolności Pani Danuty M. Gaszewskiej w dniu 02.07.2014 r. i będąca w toku operacja pozbawienia jej życia, współprowadzona przez Prokuraturę Apelacyjną w Krakowie, na polecenie Marka Staszaka – prokuratora Prokuratury Generalnej, Edwarda Zalewskiego – Przewodniczącego Krajowej Rady Prokuratury, Jerzego Skorupki – sędziego SA we Wrocławiu, Wiesława Strózika – b. funkcjonariusza WSW/WSI, Sławomira Górnickiego – Z-cy Dyrektora Departamentu Postępowań Przygotowawczych PG, Andrzeja Matejuka b. Komendanta Głównego Policji i innych, znajduje się w stadium końcowym.

 

W miejsce opisu dalej pogłębianych źródeł uzasadnienia zarzutu postawionego w pkt. 3 niniejszego wystąpienia, należy generalnie wskazać na potrzebę przyswojenia sobie w oryginale treści wymienionych w tym punkcie przepisów i całości postanowień Decyzji Ramowej Rady 2001/220/WSiSW wraz z pełnym tekstem Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE.

Zawarte są tam odpowiedzi na pytania dotyczące przestępczego celu praktykowanego generalnie przez organy prokuratury procesu „stygmatyzacji”, „kryminalizacji” i „wiktymizacji” ofiar, któremu, na drodze „karnoprocesowej”, towarzysza stany planowo i odgórnie zalecanej bezczynności, przechodzącej w stany gwarantowanej bezkarności – „odwracane śledztwa” i „areszty wydobywcze” to tylko zbyt łatwo dostrzegane przykłady – ze strony jednostek organizacyjnych prokuratury reprezentowanej przez Prokuratora Generalnego – czyli przez nikogo, zamykające ofiarom przestępstw drogę do wszczęcia procedury „sprawiedliwości naprawczej” i uzyskania dostępu do profesjonalnie zabezpieczonej, a przez przepisy wspólnotowe i konwencyjne gwarantowanej, ochrony praw ofiary przestępstwa i członków jego najbliższej rodziny.

 

Ponawiając zatem w pkt. 4 zarzut działania Prokuratora Generalnego in concreto przeciwko postanowieniom Dyrektywy PE i Rady 2012/29/UE i przepisom Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r., a tym samym wyrokom i uchwałom TSUE, ETPCz oraz Sadu Najwyższego, mam na myśli stronnicze i autorskie wystąpienie Prokuratora Generalnego przeciwko postanowieniom Dyrektywy zawartym w pkt. 9, 19, 22, 25, 34, 37, 40, 41, 46, 48, 52, 53, 54, 55, 56, 58, 61, 63, 66 oraz w art. 1, art. 2 pkt 1 lit. a, lit. d, art. 3 pkt 1, art. 8 pkt 5, art. 9, art. 10 pkt 1, art. 11 pkt 4, art. 13, art. 14, art. 15, art. 18, art. 20, art. 22, art. 23 pkt 2 lit. b i lit. c, art. 25, art. 31.

 

Wskazując na obowiązek państwa polskiego i reprezentujących go organów administracji państwowej stosowania bezpośrednio przepisów wspólnotowych i konwencyjnych, zapisany w tekście Konstytucji i w aktach stowarzyszeniowych, zarzucam Prokuratorowi Generalnemu in concreto podejmowanie działań wymierzonych przeciwko Zaleceniu / Recommendation No (2002) 2 z dnia 19 stycznia 2000 r. i Zaleceniu / Recommendation No (2008)2 z dnia 6 lutego 2008 r. oraz przeciwko wyrokom Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, a w szczególności wyrokowi ETPCz z dnia 17 października 2006 r., skarga nr 52967/99, wyrokowi Wielkiej Izby ETPCz z dnia 3 października 2006 r., skarga nr 543/03, § 32, wyrokowi Czwartej Sekcji ETPCz z dnia 3 listopada 2009 r., skarga nr 11300/03, wyrokowi Czwartej Sekcji ETPCz z dnia 19 maja 2009 r., skarga nr 18353/03 oraz występowanie przeciwko uchwałom składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2013 r. , sygn. akt I KZP 19/13 i z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. akt I KZP 14/14.

 

W tym stanie rzeczy, wobec bezczynności Prokuratora Generalnego co do zasady, względnie pozorowania przez niego czynności procesowych, sprowadzanych celowo do sprzecznych z obowiązującym prawem decyzji, skutkujących nie uzasadnionym upływem czasu w sytuacji, w której jednocześnie podejmowane są z jego udziałem działania niezgodne z prawem, mające doprowadzić do pozbawienia Pani Danuty M. Gaszewskiej dostępu do sądu w ogóle – w rozumieniu art 6 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r. – i wywołania u niej na stale zmian chorobowych organizmu, mogących nagle doprowadzić do jej śmierci, niniejsze wystąpienie, korzystając z udzielonego mi pełnomocnictwa, kieruje w pierwszym rzędzie do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i do Ministra Sprawiedliwości.

 

Ze względów formalnych, niniejsze zawiadomienie zostanie także niezwłocznie przekazane na adres poczty elektronicznej Prokuratora Generalnego. W tym jednak przypadku, bez oczekiwania jednak z mojej i Pani Danuty M. Gaszewskiej strony, na zajęcie przez niego, albo w jego imieniu np. przez prokuratora Sławomira Górnickiego – o nim wcześniej w tekście niniejszego zawiadomienia – w sposób procesowy, tzn. w terminie, stanowiska wobec stawianych w zawiadomieniu zarzutów.

Nie spodziewam się, ze dostrzeże on swoja role jako osoby aktywnie uczestniczącej w realizacji przykładowo wskazanych wyżej czynów przestępczych i zachowań jawnie bezprawnych, dla której charakterystyki właściwa definicje w „teoretycznie istniejącym państwie prawa” zlokalizowano w zapisie art. 18 § 3 in fine kk, uznając, ze „odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego niepopełnienie”.

 

Prokurator Generalny ma szczególny obowiązek sprzeciwienia się „praniu brudnych pieniędzy”, „drenażu krajowego rynku kapitałowego”i nie mniej szczególnie jest przez ustawy zobowiązany do przestrzegania uchwal składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego, będących uzupełnieniem prawa wspólnotowego i konwencyjnego, w postaci jw.

 

Zamiast tego obserwować można narastający pozaustawowy proces kreowania dewiacji „karnoprocesowych”, jak „odwracane śledztwa” i „areszt wydobywczy”, zezwalających na ukierunkowaną „stygmatyzację” ofiar przestępstwa, często prowadzącą również do fizycznej likwidacji tych ofiar, które występując jako świadkowie i pokrzywdzeni, stają się zagrożeniem dla dalszego istnienia coraz bardziej profesjonalnie działających grup przestępczych, kontrolowanych przez „międzynarodową przestępczość”, w szeregach których prawie zawsze występują krajowi sędziowie i prokuratorzy, lub członkowie ich rodzin.

 

Andrzej M. Czyżewski

 

b. Minister ds. Informacji Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie

b. Członek Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie

 

  • Ustawa o informatyzacji z dnia 10 stycznia 2014 r. (Dz. U.z 2014 r. poz. 183)
  • Postanowienie NSA z 21 grudnia 2011 r., sygn. akt II FZ 447/11

Czy obywatel może doprowadzić do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego wobec sędziego?

Scan_Doc0152

Wprowadzenie prawa w szkołach jest niezbędne bo władzę mają zbrodniarze

IMG_0105

 

Prawa człowieka – koncepcja, według której każdemu człowiekowi przysługują pewne prawa, których źródłem obowiązywania jest przyrodzona godność ludzka. Prawa te mają charakter:

  • powszechny – obowiązują na całym świecie i przysługują każdemu człowiekowi
  • przyrodzony – przysługują każdemu od chwili urodzenia
  • niezbywalny – nie można się ich zrzec
  • nienaruszalny – istnieją niezależnie od władzy i nie mogą być przez nią dowolnie regulowane
  • naturalny – obowiązują niezależnie od ich potwierdzenia przez władzę państwową
  • niepodzielny – wszystkie stanowią integralną i współzależną całość

Międzynarodowa encyklopedia prawa publicznego podaje, że prawami człowieka są te wolności, środki ochrony oraz świadczenia, których respektowania właśnie jako praw, zgodnie ze współcześnie akceptowanymi wolnościami, wszyscy ludzie powinni móc domagać się od społeczeństwa, w którym żyją. Prawo jednego człowieka kończy się tam, gdzie zaczyna się prawo innego człowieka.

Artykuł 1. Powszechnej deklaracji praw człowieka:

Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem i powinni postępować wobec innych w duchu braterstwa.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Prawa_cz%C5%82owieka

 

Prawa człowieka to podstawowe normy przysługujące każdemu z nas wynikające z samego faktu bycia człowiekiem np.: prawo do życia, wolność słowa, wolność zrzeszania się, czy prawo do edukacji. Prawa człowieka są takie same dla wszystkich ludzi bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, wyznanie, pochodzenie etniczne, społeczne, narodowe czy przekonania polityczne. Prawa człowieka są niepodzielne i powszechne dla wszystkich ludzi. Są fundamentem demokracji, społeczeństwa obywatelskiego, wolności, sprawiedliwości oraz pokoju.

http://amnesty.org.pl/prawa-czlowieka.html

 

Marek Nowicki, Czym są prawa człowieka?

Wiedza o prawach człowieka jest dyscypliną lokującą się gdzieś pomiędzy filozofią, a zwłaszcza etyką, licznymi gałęziami prawa i naukami politycznymi. W swym współczesnym kształcie powstała ona po II wojnie światowej, choć korzeni jej można poszukiwać w starożytności, średniowieczu, a zwłaszcza w myśli Oświecenia. Prawa człowieka nie były przedmiotem badań ani nauczania w świecie komunistycznym, choć sama ta zbitka słów, opatrzona przymiotnikiem „socjalistyczne”, zaczęła pojawiać się w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, zaciemniając i celowo rozmywając nośne, napływające z Zachodu idee, określane u nas mianem „burżuazyjnych praw człowieka”. W latach dziewięćdziesiątych nastąpiło w Polsce szybkie upowszechnienie koncepcji praw człowieka, nie sposób jednak w kilka lat odrobić półwiekowego opóźnienia w rozwoju świadomości społecznej, zwłaszcza, że i inne pośrednio tylko z prawami człowieka związane terminy, jak demokracja, lewica, prawica itp., których sens wypaczyła najpierw PRL-owska ideologia, a później politycy okresu transformacji ustrojowej, budzą liczne nieporozumienia.

Prof. Wiktor Osiatyński, Historia i filozofia praw człowieka

Prawa człowieka to jedno z najmłodszych pojęć w słowniku polityki i społeczeństw. Od pewnego czasu są jednak niepowtarzalną wartością społeczną i polityczną. Stały się ważnym kryterium oceny działalności władz, a nawet konstytucji i przepisów prawa. Prawa człowieka są uzasadnieniem ruchów opozycyjnych i rewolucyjnych. Bywają programowym celem rządów. Są istotnym elementem polityki międzynarodowej. Prawa człowieka są to powszechne prawa moralne o charakterze podstawowym, przynależne każdej jednostce w jej kontaktach z państwem. Pojęcie praw człowieka opiera się na trzech tezach: po pierwsze, że każda władza jest ograniczona; po drugie, że każda jednostka posiada sferę autonomii, do której nie ma dostępu żadna władza; po trzecie, że każda jednostka może się domagać od państwa ochrony jej praw.

http://www.hfhr.pl/publikacje/czym-sa-prawa-czlowieka/

 

Prawa człowieka w Polsce – prawa człowieka ustanowione są w rozdziale II Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (1997) i gwarantowane przez liczne konwencje międzynarodowe. Mimo to, międzynarodowe organizacje zajmujące się ich ochroną zgłaszały ich naruszenia, dokonywane zwłaszcza przez szeroko pojęte służby bezpieczeństwa.

Polska konstytucja zapewnia poszanowanie praw człowieka oraz praw obywatelskich:

  • Art. 30. Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.
  • prawo do wolności (art. 31)
  • równości wobec prawa oraz zakaz dyskryminacji (art. 32)
  • równość wobec prawa ze względu na płeć (art. 33)
  • prawo do posiadania obywatelstwa polskiego – dla potomków obywateli polskich (art. 34)
  • wolność zachowania tożsamości i języka mniejszości narodowych (art. 35)
  • prawo obywateli do opieki poza granicami kraju (art. 36)
  • prawną ochronę życia (art. 38)
  • wolność od poddawania eksperymentom naukowym bez zgody (art. 39)
  • wolność od tortur, nieludzkiego i poniżającego traktowania oraz karania i stosowania kar cielesnych (art. 40)
  • wolność i nietykalność osobista (art. 41)
  • prawo do obrony (art. 42)
  • prawo do rzetelnego procesu (art. 45)
  • prawo do prywatności (art. 47)
  • prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami (art. 48)
  • prawo do nienaruszalności mieszkania (art. 50)
  • prawo do ochrony danych osobowych (art. 51)
  • wolność poruszania się po kraju, wyjazdu i powrotu (art. 52)
  • wolność wyznania i poglądów (art. 53-54)
  • wolność do gromadzenia i zrzeszania się (art. 57-59)
  • prawo do równego dostępu do służby publicznej (art. 60)
  • prawo do informacji publicznej (art.61)
  • prawo wyborcze, rozumiane jako czynne prawo wyborcze dla obywateli (art. 62)
  • prawo petycji (art. 63)

ZBIÓR ZASAD ETYKI ZAWODOWEJ SĘDZIÓW

Zbór Zasad Etycznych Prokuratora

 

Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka – zbiorcza nazwa dla dwóch umów międzynarodowych uchwalonych przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 16 grudnia 1966 roku:

Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych

Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Socjalnych i Kulturalnych

Szerzej:

  • Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (1948 r.) (Universal Declaration of Human Rights)
  • Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka (1966 r.) (The International Covenants on Human Rights)
  • Europejska Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (1950 r.) (The European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms)
  • Europejska Karta Socjalna (1961 r.) (The European Social Charter)
  • Amerykańska Deklaracja Praw i Obowiązków Mężczyzn (1948 r.) (The American Declaration of the Rights and Duties of Men)
  • Amerykańska Konwencja Praw Człowieka (1969 r.) (The American Convention on Human Rights)
  • Afrykańska Karta Praw Człowieka (1981 r.) (The African Charter on Human and Peoples’ Rights)
  • Arabska Karta Praw Człowieka (1994 r.) (The Arab Charter of Human Rights)

Prawo międzynarodowe

  • Art. 11 ust. 1 Powszechna Deklaracja Praw Człowieka stanowi, że:Każdy człowiek oskarżony o popełnienie przestępstwa ma prawo, aby uznawano go za niewinnego dopóty, dopóki jego wina nie zostanie mu udowodniona zgodnie z prawem podczas publicznego procesu, w którym miał wszystkie gwarancje konieczne dla swojej obrony;
  • art. 14 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych przewiduje, że:Każda osoba oskarżona o popełnienie przestępstwa ma prawo być uważana za niewinną aż do udowodnienia jej winy zgodnie z ustawą;
  • art. 6 ust. 2 Europejska Konwencja Praw Człowieka potwierdza, że:Każdego oskarżonego o popełnienie czynu zagrożonego karą uważa się za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z ustawą.

 

Prawda materialna

Art. 2 § 2 KPK

Podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne.

Swobodna a dowolna ocena dowodów

Komentarz do art. 7 KPK

Art. 7 KPK formułuje jedną z podstawowych zasad procesu karnego, nazywaną zasadą swobodnej oceny dowodów.

Zgodnie z tym przepisem każdy organ tego postępowania, a zatem zarówno sąd, jak i prokurator lub inny organ postępowania przygotowawczego, zobowiązany jest oceniać wszystkie zebrane w sprawie dowody nie tylko przy wykorzystaniu wiedzy oraz doświadczenia życiowego, ale przede wszystkim zasad logiki (prawidłowego rozumowania). Jako że zasada swobodnej oceny dowodów odnosi się do „organów postępowania”, to powinna być stosowana na każdym jego etapie, od wszczęcia postępowania przygotowawczego aż do wyrokowania, w tym także w postępowaniach incydentalnych.

Sformułowanie przez ustawodawcę zasady swobodnej oceny dowodów nie jest tożsame z dowolnością tej oceny. Nie dość bowiem, że powinna się ona opierać o wszechstronną analizę wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów (doświadczenie życiowe, wiedza oraz zasady logicznego myślenia), to następnie konieczne jest jej przekonywujące uzasadnienie, w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną (pamiętać należy, iż – co do zasady – postępowanie sądowe jest dwuinstancyjne, a zatem z założenia każda decyzja procesowa podlega zaskarżeniu). W efekcie tak przeprowadzonej oceny dowodów sąd, prokurator lub inny organ zobowiązane są dokonać ustaleń faktycznych na podstawie tych dowodów, które uznali za wiarygodne, nie zaś tych, którym odmówili wiary. W przeciwnym razie, dokonane przez nich ustalenia faktyczne nie mogą korzystać z ochrony o której mowa w art. 7 KPK (fakty ustalane są bowiem na podstawie określonych dowodów, nie zaś odwrotnie).

Swobodne przekonanie sędziowskie (lub innego organu postępowania), wynikające z treści art. 7 KPK, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, gdy zostało powzięte na podstawie wszystkich ujawnionych dowodów i przy respektowaniu zasad logiki, doświadczenia życiowego oraz wiedzy, a następnie poprawnie uzasadnione. Wnioskując zatem a contrario, jeżeli orzeczenie:

– zostało wydane w oparciu o jedynie część dowodów lub też na podstawie dowodów szczątkowych lub nieujawnionych w toku postępowania,

– nie uwzględnia wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

– nie stanowi efektu uwzględniania okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (podejrzanego),

– pomija zasady logicznego, prawidłowego rozumowania,

– nie zostało przekonywująco uzasadnione,

wówczas, jako błędne i oparte o dowolną ocenę dowodów, nie może się ostać.

W takim wypadku sąd odwoławczy obowiązany jest, po przeprowadzeniu kontroli odwoławczej, uchylić takie orzeczenie i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania, a jeśli pozwalają na to zebrane w sprawie dowody, orzec odmiennie co do istoty sprawy (np. uniewinnić oskarżonego, który został skazany przez sąd I instancji) – w kwestii uprawnień sądu odwoławczego porównaj art. 437, 439 i 440 KPK.

Określona w art. 7 KPK zasada swobodnej oceny dowodów jest ściśle powiązana z innymi przepisami KPK, a przede wszystkim z:

– art. 2 § 2 (zasada prawdy materialnej),

– art. 4 (zasada obiektywizmu),

– art. 5 § 2 (zasada in dubio pro reo),

– art. 8 (zasada samodzielności jurysdykcyjnej),

– art. 410 (zasada bezpośredniości).

 

Art. 233. § 1. KPC (Swobodna ocena dowodów przez sąd)

Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Podobne rozumowanie oceny dowodów zawarte jest w Dziale IV Ordynacji podatkowej. Standardy pozwalające na swobodną ocenę dowodów, która nie jest oceną dowolną. Istnieje zawsze obowiązek ustalenia prawdy obiektywnej. Istotna jest rzetelność i prawdziwość dokumentów. Nie może być oceny dowolnej lub domniemanej.

*

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiająca normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępująca decyzję ramową Rady 2001/220/WsiSW:

http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=uriserv:OJ.L_.2012.315.01.0057.01.POL

Zawarte w niej sąmin odpowiedzi co do praw pokrzywdzonego i pozycji procesowej w postępowaniu karnym. Seremet & Co od trzech lat ukrywają przed TZW. opinią społeczną, że ten akt prawa międzynarodowego jest wiążący i nadrzędny w stosunku do krajowych regulacji – przyznał to już w 1992 r. TK w wyroku K 14/91, OTK – 1992, cz.1, poz. 7 i zostało zapisane w Konstytucji:

Art. 7.

Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.

Art. 9.

Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego.

Art. 91.

  1. Ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy.
  2. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.
  3. Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami.

 

 

Koordynator Grupy Lokalnej Amnesty International Jelenia Góra

Grzegorz Niedźwiecki

cdn.

W następnym odcinku wzór pozwu przeciwko Skarbowi Państwa o naprawienie szkody i zadośćuczynienie finansowe. Należy się tego wszystkiego uczyć, rozpowszechniać i dążyć do postawienia zbrodniarzy przed Trybunałem Stanu. Trzeba piętnować zło i kategorycznie się temu przeciwstawiać. To kaci powinni zbankrutować psychicznie i fizycznie od wydłużonej pracy. Nie ma więźniów politycznych. Są niesłusznie skazani. Trzeba obnażać katów i wzruszać sfingowane procesy, wyroki wydane bez przyczyny. Amnestię to wprowadził Hitler jak brakowało mu żołnierzy. Amnestia to nie uniewinnienie. Trzeba składać masowe skargi, wnioski, zażalenia, odwołania, sprzeciwy i zawiadomienia do wszelkich organów, to się nauczą psychopaci szacunku do uczciwego człowieka. Takiej stalinowskiej patologii władzy, takiej imitacji obrońców, takiego barbarzyństwa wymiaru niesprawiedliwości nie było nawet w PRL. Trzeba jednoczyć się i nagłaśniać zło w mediach. Trzeba domagać się wprowadzenia lekcji prawa w szkołach – przecież to takie niezbędne i korzystne społecznie – któż powie nie.