Ślepa Temida

dowód

Prok. Mirosław Chłopik z Prokuratury Generalnej i metoda tuszowania przestępstw

Metoda tuszowania przestępstw jest prosta. Robi się to metodą niestwierdzenia czynu zabronionego. Krotko mówiąc nie wykrywa sie przestępstw, by ich nie tuszować. Prokurator nie stwierdza przestępstwa a sąd to przyklepuje odrzucając zażalenie na odmowę wszczęcia dochodzenia…

http://www.tokfm.pl/blogi/polskiezoo/2014/10/prok_miroslaw_chlopik

Szanowny Panie Mirosławie Chłopik

*

Art. 271. § 1. Funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Szanowny Wiceprezesie Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

Szanowny Wiceprezesie Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

Dosyć szybko i formalnie zareagowaliście na mój elaborat dotyczący irracjonalnego stosunku funkcjonariuszy do wniosku o wznowienie postępowania karnego II K 467/07 i braku podstaw katorżniczego traktowania Grzegorza Niedźwieckiego na podstawie fałszu materialnego oskarżyciela – jednej kartki papieru (k. 8 akt sprawy). Wszyscy wiedzą, że to nie jest kwestia prawa.

Zareagowaliście, bo choć podejmujecie decyzje kapturowo, to Grzegorz Niedźwiecki wprowadził w życie konstytucyjną zasadę jawnego rozpatrzenia sprawy. Widzicie, że czytają to różne opcje i dziewięcioletnie głupa rżniecie niemerytoryczną oceną faktów, w tym SSO Klary Łukaszewskiej, próbujecie zepchnąć temat proceduralnie do wyższej instancji, żeby zamknąć drogę sądową Grzegorzowi Niedźwieckiemu do obalenia kłamstwa sądowego.

Pani Klara Łukaszewska skłamała świadomie, że jakaś karta 42 – 43 była dowodem w sprawie, bo wydruk z Jelonki.com nie był przedmiotem aktu oskarżenia. Skłamała, że nie zrobiłem ekspertyzy tej karty, bo po pierwsze nie było potrzeby, podstaw i nie do mnie ten obowiązek należy. Jeśli już to do oskarżyciela. Skłamała, że świadkowie rodziny są alternatywą wiarygodnego zrzutu ekranu.

Dlaczego skłamała? Bo właśnie słowo „niezawisłość” i droga zamknięcia Grzegorzowi Niedźwieckiemu prawa do obrony jest ucieczką od służebnej roli sędziego. Nadużywacie prymitywnie władzy. Stosujecie prawo prywatne, subiektywne, restrykcyjne (a contrario), a nie konkretne, państwowe, bezstronne. Przekroczyliście wszelkie granice przyzwoitości. Głupa rżnięcie wymknęło wam się spod kontroli. Czyta to nie tylko IPN.

Gdzie wasza godność? Nawet nie burzycie się, że was znieważam. Unikacie każdej konfrontacji, aby na wokandzie nie stwierdzić merytorycznych argumentów. Otóż Szanowni Państwo, to nie jest tak, że przepisy (wybiórcze) mogą załatwić sprawę wyroku bez przyczyny. Bo coś jest prawomocne. Żadnych faktów nie wymażecie. Przestępstw nie przedawnicie. Nie pozamiatacie prawdy pod dywan. Nie obwinicie Grzegorza Niedźwieckiego swoim nieróbstwem.

Chcecie zrzucić odpowiedzialność fałszu intelektualnego i stalinowskich wyroków na sędziów sądu apelacyjnego? Ja wierzę, że oni nie pójdą tą drogą, bo Grzegorzowi Niedźwieckiemu może być obojętne czy internują go na 180 dni czy na 25 lat. Będzie skarżył wszystkich przestępców, którzy godzą w prawo, dobre imię sądu i prawdę. Którym pomyliła się rola sędziego z katem. Którzy wydali na niewinnego człowieka egzekucję. Są na to paragrafy. A jawne rozpatrzenie sprawy będzie miało miejsce.

Mój elaborat nie był skargą administracyjną, tylko merytoryczną, formalną, faktyczną, karną. Na metody i sposób działania. Na samowolę. Na odwracanie kota ogonem.

Niedźwiecki nie ma się czego bać. To wy się powinniście wstydzić. Miłego samopoczucia.

Z poważaniem

Grzegorz Niedźwiecki

*

Jeżeli sędziowie odmówią uznania zażalenia na oddalenie wniosku o wznowienie postępowania karnego II K 467/07 i zaniechają merytorycznego rozpoznania propter nova biegłego sądowego (art. 540 § 1 pkt 2 lit. a kpk), uszanowania faktów (art. 2 § 2 kpk), obiektywnej prawdy materialnej, argumentując to dowolnością oceny (fikcją ustaleń), to złożę przeciwko autorom zawiadomienie o współudziale w przestępstwie SSR Jarosława Staszkiewicza poświadczenia nieprawdy (art. 5 § 1 i 2 kpk) oraz skargi do międzynarodowych trybunałów praw człowieka.

Prawo międzynarodowe

• Art. 11 ust. 1 Powszechna Deklaracja Praw Człowieka stanowi, że: Każdy człowiek oskarżony o popełnienie przestępstwa ma prawo, aby uznawano go za niewinnego dopóty, dopóki jego wina nie zostanie mu udowodniona zgodnie z prawem podczas publicznego procesu, w którym miał wszystkie gwarancje konieczne dla swojej obrony;
• art. 14 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych przewiduje, że: Każda osoba oskarżona o popełnienie przestępstwa ma prawo być uważana za niewinną aż do udowodnienia jej winy zgodnie z ustawą;
• art. 6 ust. 2 Europejska Konwencja Praw Człowieka potwierdza, że: Każdego oskarżonego o popełnienie czynu zagrożonego karą uważa się za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z ustawą.

Szczecin, dnia 13 kwietnia 2015

EKSPERTYZA INFORMATYCZNA

z zakresu informatyki i technologii internetowych

 

Ekspertyzę opracował:

BDW CONSULTING Mariusz Czarnecki

ul. Celna 1

70-644 Szczecin

NIP 8541706856

Zleceniodawca:

Grzegorz Niedźwiecki

ul. Działkowicza 19

58-506 Jelenia Góra

NIP 611-174-14-70

 

 

            Na podstawie zlecenia z dnia 9 kwietnia 2015 roku dokonano analizy skanu dokumentu o tytule „Nie kupujcie auta u Ligęzy” nadesłanego przez Pana Grzegorza Niedźwieckiego pod kątem wskazania prawidłowości zabezpieczenia materiału dowodowego oraz niepodważalnych cech i właściwości mogących świadczyć o źródle pochodzenia jego treści w celu:

 

1. Wyjaśnienia czy dostarczony skan dokumentu o tytule: „Nie kupujcie auta u Ligęzy” z dnia 23 lutego 2007 r. (k. 8 akt sprawy) jest niepodważalnym dowodem pochodzenia jego treści ze strony http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/? Czy posiada atrybuty świadczące o tym, że treść w nim wskazana została opublikowana na stronie http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/?

 

Jedyny „dowód” oskarżyciela dołączony do aktu oskarżenia

        Zleceniodawca dostarczył ekspertowi skan w/w notatki, na podstawie której zlecił sporządzenie ekspertyzy w ujęciu informatycznym i oparciu o wiedzę z zakresu technologii internetowych, w celu bezspornego wyjaśnienia czy w/w dokument stanowi o źródle pochodzenia jego treści. Czy według załączonego skanu można stwierdzić jednoznacznie, że jego treść została opublikowana w internecie, np. na blogu internetowym?

 

        W ocenie eksperta zaprezentowany dokument nie posiada żadnych, niepodważalnych cech mogących stanowić, że zaprezentowana w nim treść pochodzi ze strony internetowej i została na niej opublikowana.

 

        W ocenie eksperta prawidłowy tok zabezpieczenia dowodu treści ze strony internetowej lub innego medium internetowego winien być przeprowadzony przy udziale notariusza i wykonany przy zachowaniu pewnych istotnych reguł obowiązujących w informatyce celem zabezpieczenia podczas takiej czynności dowodu pierwotnego – ze źródła które zetknęło się bezpośrednio z faktem udowadnianym – oryginał dokumentu. Zabezpieczanie treści znajdującej się na spornej stronie internetowej jako treści opublikowanej czyli podanej do wiadomości winno zostać zabezpieczone w postaci zrzutów ekranowych tzw. screenów, z jednoczesnym zapisem adresu strony (linka) internetowej, na której znajduje się powyższa treść oraz pozostałych elementów tej strony jak np. szata graficzna czy reklamy celem uwierzytelnienia źródła pochodzenia dowodu.

 

Na przedmiotowych zrzutach ekranowych dołączonych do aktu notarialnego winien jako na załączniku tego aktu podpisać się i opieczętować notariusz wykonujący czynności wraz z podaniem dokładnej daty i godziny wystąpienia faktu i jego stwierdzenia.

 

Prezentowana sporna notatka podlegać może wielu zarzutom w toku postępowania z uwagi na nieprawidłowe zabezpieczenie również z uwagi na samą cytowaną treść, która została zaprezentowana w formie notatki.

 

W ocenie eksperta przedmiotowa notatka miała by wartość dowodową w połączeniu z wyżej opisanymi załączonymi zrzutami ekranowymi wykonanymi przez notariusza.

 

Wyjaśnienia pojęć fachowych:

 

• Zrzut ekranu (z ang. screenshot, screen dump, screen capture) – zapis aktualnego obrazu wyświetlanego na monitorze, najczęściej do pliku graficznego. Zrzuty ekranu stosuje się np. w celu demonstracji oprogramowania lub problemu użytkownika, umieszczenia ich w instrukcji lub w dowolnym innym przypadku, gdy z pewnego powodu zachodzi potrzeba pokazania zarchiwizowanej zawartości ekranu innym.

 

 

Wnioski końcowe:

 

1. Ekspertyza została sporządzona w oparciu o skan dokumentu dostarczony przez Grzegorza Niedźwieckiego o tytule „Nie kupujcie auta u Ligęzy”. Interpretacja informatyczna została przygotowana na podstawie wiedzy i doświadczenia zawodowego eksperta. Ekspert odniósł się w swoim dokumencie wyłącznie co do wartości powyższego skanu pod kątem jego atrybutów jako pochodzącego ewentualnie ze strony internetowej.

 

2. W ocenie eksperta przedmiotowy skan dokumentu nie daje podstaw aby uznać go za:

 

• pochodzący ze strony internetowej (jakiejkolwiek)
• świadczący i wskazujący autora treści oraz ewentualnej publikacji internetowej
• wskazujący konkretną stronę (adres internetowy), z której została zaczerpnięta jego treść

 

Ekspert dokonał wszelkich starań aby przedstawione informacje

opierały się na aktualnej wiedzy specjalistycznej z zakresu

informatyki i technologii internetowych.

Zaprezentowane dane pozostawiono do zapoznania i oceny

zleceniodawcy. Ocena przydatności danych w postępowaniach

karnych bądź cywilnych czy administracyjnych należy wyłącznie

do zleceniodawcy oraz organów i instytucji powołanych do

ścigania nadużyć i przestępstw.

Autor powyższej Ekspertyzy wyraża pisemną zgodę na użycie jej

treści w całości bądź części w ramach prowadzonych w RP spraw

przed sądami.

Każdy kto stwierdzi, że jedyny dowód oskarżyciela, podstawa aktu oskarżenia z dnia 31 maja 2007r. (k. 8 akt sprawy II K 467/07), pochodzi ze strony internetowej http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/ i że był badany przez Sąd I instancji lub że SSR Jarosław Staszkiewicz dysponował odmienną ekspertyzą i ta powyższa nie jest faktem nowym, istotnym, fundamentalnym, będzie perfidnym kłamcą. SSR Jarosław Staszkiewicz nie dysponował nawet zrzutem ekranu czy jakąkolwiek zakładką z bloga Grzegorza Niedźwieckiego z inkryminowaną treścią. Karta nr 8 akt sprawy II K 467/07 jest stworzonym fałszywym dowodem lub podrobionym dokumentem z Jelonki.com.

„Akt skruchy” Bożeny Niedźwieckiej nie był przedmiotem postępowania II K 467/07 (18.06.2007 – 06.05.2008), nie mieści się w kryteriach dowodów, oskarżenia z art. 212 § 2 kk, jest bez wartości i nieaktualny (patrz oświadczenie do Prokuratora Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 14 kwietnia 2014r., sygn. akt Ko/341/14). Materiał ten zresztą, zgodnie też z art. 168a kpk nie ma podstaw zastosowania w sprawie karnej. Czyjekolwiek intrygi, dowolne oceny (wmawianie) nie mają żadnego znaczenia tylko ustalenia faktyczne. Twarde dowody oskarżyciela. Więcej nie damy się już nabrać żadnym prowokacjom. Nie trzeba się już uciekać do nieprawdziwych zabiegów, bo wpisu na blogu Grzegorza Niedźwieckiego nie było i profesjonalna ekspertyza biegłego sądowego podważyła dobitnie zarzucany czyn. Wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym, rozstrzyga się na korzyść oskarżonego (art. 5 § 2 kpk).

Dziewięć lat torturowania człowieka na podstawie kartki papieru to nie jest kwestia prawa (patrz art. 1 § 1 kk, art. 17 § 1 pkt 1) kpk). Nikt nie ma notarialnego dowodu winy Grzegorza Niedźwieckiego i nie może wykazać naruszenia prawa materialnego, manipuluje się prawem procesowym. To nie jest kwestia analfabetyzmu. Ślepy zauważy, że Mieczysław Ligęza (były skarbnik Rotary Club JG) jest odpowiedzialny co najmniej za pięć przestępstw. Fałszywego oskarżenia, tworzenia fałszywych dowodów, próby wyłudzenia pieniędzy, przemocy i podrobienia dokumentu. Wstydziłby się sędzia widząc, że oskarżyciel prywatny przekopiował bez szaty graficznej z Jelonki.com jakiś artykuł i załączył go do aktu oskarżenia jako rzekomy dowód z bloga Grzegorza Niedźwieckiego i jeszcze kazać poszkodowanemu robić ekspertyzę dowodu niemającego związku ze sprawą. To jest kwestia zwierzęcej złośliwości. Dlaczego funkcjonariusze tak niegodnie postępują? Bo współuzależniona niezawisłość im na to pozwala.

– – –

AKT OSKARŻENIA

(z dnia 31 maja 2007r.)

Działając w imieniu Firmy Motoryzacyjnej „Ligęza” sp. z o.o. z siedzibą w Jeleniej Górze oskarżam Grzegorza Niedźwieckiego o to,

– że w dniu 23 lutego 2007r. zamieścił na stronie internetowej http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/ artykuł zatytułowany „Nie kupujcie auta u Ligęzy”, w którego treści znalazły się nieprawdziwe i szkalujące dobre imię oraz uznaną renomę oskarżyciela prywatnego sformułowania i informacje, w których całkowicie bezpodstawnie zarzucono mu, .że podczas naprawy powypadkowej pojazdu dopuścił się względem jednego ze swoich klientów rzekomego „bezpodstawnego wyłudzenia”, tj. czynu wyczerpującego znamiona art. 212 § 1 i 2 kodeksu karnego

Zgodnie z art. 24 § 1 kpk i art. 31 § 1 kpk, sądem właściwym do rozpoznania sprawy jest Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze.

UZASADNIENIE

Oskarżony Grzegorz Niedźwiecki prowadzi serwis internetowy pod adresem http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/. Na wskazanej stronie internetowej w dniu 23 lutego 2007r. zamieścił on artykuł zatytułowany „Nie kupujcie auta u Ligęzy”. W jego treść znalazły się nieprawdziwe i szkalujące dobre imię oraz uznaną renomę oskarżyciela prywatnego sformułowania i informacje, w których całkowicie bezpodstawnie zarzucono mu, że podczas naprawy powypadkowej pojazdu dopuścił się względem jednego ze swoich klientów rzekomego „bezpodstawnego wyłudzenia”. Jednocześnie tytuł artykułu oraz jego treść  zawierały naruszające dobre imię i godzące uznaną na rynku markę oskarżyciela prywatnego stwierdzenia, będące niejako „ostrzeżeniem” przed zakupem auta w FM „Ligęza” sp. z o.o. skierowane do potencjalnych klientów tej firmy.

dowód: wydruk ze strony internetowej z dnia 23 lutego 2007r. z artykułem „Nie kupujcie auta u Ligęzy”

http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/files/2015/07/dow%C3%B3d.jpg

/…/

 

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

(z dnia 6 maja 2008r.)

/…/

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

/…/

Grzegorza Niedźwieckiego,

/…/

oskarżonego o to, że:

/…/

tj. o czyn z art. 212 § 1 i 2 k.k.

1. oskarżonego Grzegorza Niedźwieckiego uznaje za winnego tego, iż w dniu 23 lutego 2007 roku w Jeleniej Górze, umieścił na prowadzonym przez siebie pod adresem http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/ blogu internetowym notatkę zatytułowaną „Nie kupujcie auta u Ligęzy”, w której pomówił Firmę Motoryzacyjną „Ligęza” sp. z o.o. w Jeleniej Górze o to, że w czasie czynności związanych z likwidowaniem szkody w samochodzie należącym do Elżbiety Klimkiewicz, pracownicy spółki dopuścili się „bezpodstawnego wyłudzenia” od niej części kosztów naprawy auta, co mogło narazić spółkę na utratę zaufania potrzebnego dla danego rodzaju działalności, to jest występku z art. 212 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 212 § 2 k.k., wymierza mu karę…

/…/

 – – –

Proszę mi powiedzieć gdzie tu jest Jelonka.com i czy dowód oskarżyciela prywatnego spełniał wymogi aktu oskarżenia świadczące o zniesławieniu kogokolwiek za pomocą środka masowego komunikowania http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/ i czy był podstawą (zgodnie z ekspertyzą) do skazania Grzegorza Niedźwieckiego z art. 212 § 2 k.k.? Otóż nie i propter nova jest podstawą do wznowienia postępowania karnego II K 467/07. Nie antypatie są podstawą do skazania kogokolwiek z oskarżenia prywatnego tylko żelazne dowody i fakty. Tych nie było bo czynu zarzucanego nie było. Jarosław Staszkiewicz wiedział, że w akcie oskarżenia jest fałsz materialny, dlatego szukał „z urzędu” dowodu winy oskarżonego u administratora portalu Onet.pl. Nie znalazł. Dostał odpowiedź negatywną.

Moja wiedza, dowody, prawda, fakty, są ważniejsze niż „sprawiedliwych” wrażenia, widzi mi się. Konfrontacja dowodu (k. 8 akt sprawy) z kopią z Jelonki.com (k. 42 – 43) jest właśnie w kontekście propter nova podstawą do wznowienia wadliwego postępowania karnego II K 467/07 (in concreto aktu oskarżenia i wyroku). Nie obronicie dwadzieścia lat kolegialnością zbrodni zaklepywania wyroków bez przyczyny i w sfingowanych procesach. Książka mechanizmu represji jest już napisana, od was zależy czy będzie musiała być opublikowana.

In concreto – wyrok bez faktu czynu zarzucanego

(jak Marii Gurowskiej Sand)

 

Kolejnym krokiem jest postępowanie dowodowe, w toku którego sąd przesłuchuje świadków, zapoznaje się z opiniami biegłych, przeprowadza dowody z dokumentów. Jest to najważniejszy moment procesu. Od wagi dowodów i ich wiarygodności zależy bowiem czy oskarżony zostanie skazany. Trzeba również pamiętać, że oskarżony nie ma obowiązku dostarczania dowodów potwierdzających jego niewinność. To oskarżyciel musi bezspornie wykazać jego winę.

„Oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem.”

Art. 5 Kodeksu Postępowania Karnego

Z uwagi, iż udowodnienie winy sprawcy leży w bezpośrednim interesie pokrzywdzonego winien on dołożyć wszelkiej staranności aby postępowanie dowodowe było pełne i przeprowadzone w sposób właściwy. Ponadto należy pamiętać, że sąd nie był świadkiem przestępstwa i w konsekwencji nie widział ani nie słyszał jego przebiegu. Stąd fakty „oczywiste” dla strony, dla sądu mogą już takie nie być. Co więcej, jeżeli nie poinformujemy sądu o tych „oczywistych” faktach nie zostaną one ujęte. Sąd bowiem ma obowiązek wyrokowania na podstawie wyłącznie zebranego w aktach sprawy materiału dowodowego.

http://www.kampaniaprzemoc.pl/2009/ABCprojekt.pdf

 

Art. 6 ust. 1 i 2 oraz art. 46 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w zw. z art. 540 § 3 k.p.k.

http://www.lex.pl/czytaj/-/artykul/sn-mozliwe-wznowienie-postepowania-karnego-na-podstawie-orzeczenia-etpc-w-innej-sprawie

Oczywiście wygrałbym apelację gdyby nie pech (emigracja), gdyby zechcieli ją mimo wszystko rozpatrzyć. Prawo jest (powinno być) konkretne. Nawet nie trzeba byłoby ekspertyzy. Co za różnica czy zbadać fakty w apelacji czy przy wznowieniu? W apelacji obowiązuje liberalniejsze prawo? Nie. Gwałcą po prostu źli ludzie na Niedźwieckim prawo do obrony, obowiązek jawnego rozpatrzenia sprawy i prawa człowieka. Czas i możliwość reasumpcji krzywdy zawsze była i jest wystarczająca, tylko woli nadludzie nie mają. Tolerancja subiektywnych ocen jest przerażająca.

APELACJA

Orzecznictwo

http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/154015000001006_II_Ka_000037_2014_Uz_2014-03-20_001

Jeleniogórscy sędziowie i prokuratorzy mają dziewięć lat problem z merytorycznym rozpoznaniem jednej kartki papieru. Prawda obiektywna była i jest taka sama dziewięć lat temu jak i dziś. Dlaczego ignorują prawdę materialną i manipulują prawem formalnym, grają represjami? Zaocznie, niejawnie, pozasądowo, kapturowo?

Choćby nie wiem co pisali, to nie przypiszą mi, nie udowodnią zarzucanego w akcie oskarżenia czynu, bo taki w ogóle nie istniał. Taki nie miał miejsca. Zostałem skazany bez przyczyny i dzisiejszy system to brutalnie akceptuje. Ekspertyza biegłego sądowego BDW CONSULTING Mariusza Czarneckiego niezbicie podważyła wyrok karny II K 467/07 z dnia 6 maja 2008 r. Funkcjonariusze nie tylko rażąco naruszają prawo, łamią zasadę In dubio pro reo (art. 5 § 2 kpk). Domniemanie niewinności jest dowolne? Propter nova to za mało?

W aktach sprawy II K 467/07 nie było i nigdy nie będzie żadnego konkretnego, wiarygodnego, notarialnego dowodu zniesławienia Firmy Motoryzacyjnej „Ligęza” sp. z o.o. w Jeleniej Górze przez Grzegorza Niedźwieckiego na stronie internetowej http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/. Ten cały absurd wygrałem moralnie, prawdą i prawem. Różnica między mną a „sędziami” jest taka, że oni mają pieczątki, których niestety niegodnie nadużywają. Jak za Stalina.

*

Dam Pani Klarze Łukaszewskiej dwa nissany Note warte 50 tys. zł i dołożę basen jak udowodni mi, że Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze ustalił wpis „Nie kupujcie auta u Ligęzy” na stronie internetowej http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/ dnia 23 lutego 2007r. Jak podważy, jak ustosunkuje się do tego, czego (wbrew wnioskom) zaniechał Jarosław Staszkiewicz, czyli do art. 5 § 2 kpk.

 

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze nic nie ustalił w sprawie II K 467/07. Gdyby ustalił, to wydałby wyrok na pierwszym posiedzeniu sądu a nie szukał rok czasu dowodów, których notabene nie znalazł. Dlatego Grzegorz Niedźwiecki złożył obecnie zawiadomienie o przestępstwie poświadczenia nieprawdy przez SSR Jarosława Staszkiewicza. Nieeleganckim zarzutem jest pisanie teraz przez SSO Klarę Łukaszewską w uzasadnieniu postanowienia oddalającego poza rozprawą wniosek o wznowienie postępowania, że Grzegorz Niedźwiecki nie przedłożył do ekspertyzy informatycznej dokumentu znajdującego się na k. 42 – 43 akt sprawy. Ciężar dowodu spoczywa na oskarżycielu i z tego obowiązku się on nie wywiązał w stosunku do żadnego dowodu czy dokumentu. Choćby chciał to i tak by nie wykonał żadnej ekspertyzy, bo nie sprostałby chciejstwu, gdyż nie było w ogóle zarzucanego wpisu na stronie internetowej http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/. Argumentowane powyższe karty z pewnością nie są zrzutami ekranowymi ze strony http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/ potwierdzonymi przez notariusza. Świadkowie rodziny to żadne dowody w przedmiocie art. 212 § 2 kk.

Grzegorz Niedźwiecki nie bierze odpowiedzialności też za sąd i za „rewelacje” Bożeny Niedźwieckiej, które nie były przedmiotem postępowania  II K 467/07. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze nie powinien w aspekcie profesjonalnej ekspertyzy wykluczającej możliwość wydrukowania jedynego „dowodu” oskarżyciela (k. 8 akt sprawy) ze strony http://grzegorz-niedzwiecki.blog.onet.pl/ i żadnych wymaganych przez prawo dowodów obciążających Grzegorza Niedźwieckiego a priori wyrokować, że dowód niewinności nie jest przesądzający. To powinien zgodnie z zasadą kondratoryjności i prawdy materialnej, obiektywnej (art. 2 § 2 kpk) ocenić Sąd podczas procesu. Czego się boi Sąd skoro coś ustalił? Boi się, bo nic nie ustalił. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze gdyby kierował się zasadą etyki to wyłączyłby się z rozpatrywania tej sprawy, bo przecież dotyczy ona ich samych (patrz wyrok I C 1062/08 SSO J. Gajewskiej).

http://030267.salon24.pl/552613,praktyczny-przewodnik-po-art-212-k-k

Piszecie Państwo szyfrem. Kłamiecie, że coś ustalono, że ocena musi być dokonywana w ścisłym powiązaniu z materiałem dowodowym, a przecież nic nie ustalono i nie ma żadnego materiału dowodowego. Uzurpujecie sobie prawo do subiektywnej oceny. Sformułowanie przez ustawodawcę zasady swobodnej oceny dowodów nie jest tożsame z dowolnością tej oceny. Za wszelką cenę próbujecie pozbawić Grzegorza Niedźwieckiego dwuinstancyjności samowolą proceduralną, nie bacząc na święte prawo do obrony. Wsadzicie mnie na 180 dni do więzienia bez faktu czynu zarzucanego? Bez przyczyny? Chcecie brać współudział w przestępstwach? Proszę bardzo. Będę pierwszym więźniem stalinowskim w „demokratycznej” Polsce. Znajdzie się na was IPN. Będę się sądził z wami aż do skutku.

W związku z brutalnym łamaniem praw człowieka przez funkcjonariuszy, nie mogę tego faktu pozostawić anonimowo.

*

To, co było ewentualnie publikowane na portalu Jelonka.com (k. 42 – 43) nie było objęte prywatnym aktem oskarżenia Mieczysława Ligęzy z dnia 31 maja 2007r. i nie było przedmiotem postępowania II K 467/07. Grzegorz Niedźwiecki nie jest administratorem portalu Jelonka.com, oskarżyciel spółki FM „Ligęza” nie zrobił ekspertyzy kryminalistycznej wskazanej karty i nie oskarżył redakcji Jelonka.com. Ponoć się z nimi dogadał.

Opisem i kwalifikacją prawną czynu, którego popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu jest wyłącznie to, co oskarżyciel zarzucił oskarżonemu w pierwotnym, pisemnym akcie oskarżenia skierowanym do sądu, a nie to, co bezprawnie zmodyfikował sąd w trakcie rozprawy. Opis czynu zarzucanego wykracza poza granice przedmiotowe skargi, których sąd nie może przekroczyć, Ustalenia faktyczne są takie, że nie potwierdził się akt oskarżenia. Całe postępowanie powinno być już na starcie oddalone lub skierowane do umorzenia. Asesor Sądu Rejonowego Jarosław Staszkiewicz, któremu przekazano sprawę do rozpatrzenia, nie był bezstronny, obiektywny i sprawiedliwy. Poświadczył nieprawdę. Krycie go teraz przez SSO Klarę Łukaszewską jest płytkie. Właśnie te nowe okoliczności (niebadane) są podstawą do wznowienia postępowania karnego II K 467/07 i zweryfikowania chybionych ustaleń. Propter nova jest zasadna.

Pani Klaro.

Uczciwie to tak być sędzią we własnej sprawie? Odpowiedzcie sobie sami kim Wy jesteście.

Tylko po cichu, żebyście nie musieli sobie kary porządkowej zasądzić.

 

Biuro Podawcze Sądu Rejonowego znajduje się w budynku przy ul. Mickiewicza 21, 58-500 Jelenia Góra, tel. 75 67 12 831;

e-mail: srjg.biuropodawcze@jelenia-gora.so.gov.pl

Prezes

SSO Andrzej Żuk

Dane kontaktowe

ul. Adama Mickiewicza 21

58-500 Jelenia Góra

pok.65, parter

tel. 75 67 12 800

fax 75 67 12 801

srjg@jelenia-gora.sr.gov.pl

II Wydział Karny

Przewodniczący Wydziału – SSRJarosław Staszkiewicz

srjg.karny@jelenia-gora.sr.gov.pl

 

Sąd Okręgowy

Al. Wojska Polskiego 56

58-500 Jelenia Góra

info@jelenia-gora.so.gov.pl

Prezes Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze – SSO Wojciech Damaszko

VI Wydział Karny Odwoławczy

Przewodniczący Wydziału -SSO Barbara Żukowska

Pozostali sędziowie orzekający:

SSO Edyta Gajgał

SSO Klara Łukaszewska (Zastępca Przewodniczącego)

w.karny.odw@jelenia-gora.so.gov.pl

 

Świętsi od księży

1. Jarosław Staszkiewicz – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze
2. Andrzej Muszka – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze
3. Paweł Siwek – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze
4. Sylwia Bańka-Mrozewska – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze
5. Grzegorz Stupnicki – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze
6. Marek Gajdecki – Sędzia Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze
7. Tomasz Sproch – Wiceprezes Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze
8. Konrad Kosowski – Wiceprezes Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze
9. Ryszard Sułtanowski – Prezes Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze
10. Andrzej Żuk – Prezes Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze
11. Dorota Witek – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
12. Junona Gajewska – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
13. Klara Łukaszewska – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
14. Andrzej Tekieli – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
15. Barbara Żukowska – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
16. Tomasz Skowron – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
17. Ewa Szymańska-Habzda – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
18. Beata Kostaś – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
19. Beata Glazar – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
20. Maria Lechowska – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
21. Marek Buczek – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
22. Waldemar Masłowski – Sędzia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
23. Jadwiga Kwapiszewska – Wiceprezes Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
24. Robert Bednarczyk – Wiceprezes Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
25. Wojciech Damaszko – Prezes Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
26. Edyta Gajgał – Prezes Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze
27. Wojciech Kociubiński – Sędzia Sądu Apelacyjnego w we Wrocławiu
28. Wiesław Pędziwiatr – Sędzia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
29. Stanisław Rączkowski – Sędzia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
30. Anna Surowiak – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze
31. Mariusz Rybak – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze
32. Marzanna Siemaszko – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze
33. Grzegorz Chojnacki – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze
34. Bożena Różańska – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze
35. Tomasz Krzesiewicz – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze
36. Adam Kurzydło – Prokurator Rejonowy w Jeleniej Górze
37. Edward Szafraniec – Prokurator Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze
38. Michał Korczycki – Prokurator Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze
39. Urszula Sondej – Prokurator Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze
40. Ewa Węglarowicz-Makowska – Prokurator Okręgowy w Jeleniej Górze
41. Krzysztof Jach – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie
42. Marek Gorzkowicz – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Bolesławcu
43. Katarzyna Zagwojska – Prokurator Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia-Krzyki Zachód
44. Dariusz Szyperski – Prokurator Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu
45. Anna Gwizdalska – Prokurator Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu
46. Małgorzata Wasiak – Prokurator Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu
47. Wojciech Kubiński – Prokurator Prokuratury Apelacyjnej we Wrocławiu
48. Tomasz Małuch – Prokurator delegowany do Prokuratury Generalnej
49. Mirosław Chłopik – Prokurator delegowany do Prokuratury Generalnej
50. Janina Szmuda-Więckowska – Prokurator delegowany do Prokuratury Generalnej
51. Anna Czarnecka – Prokurator delegowany do Prokuratury Generalnej
52. Bernadetta Misiewicz – Główny Specjalista w Ministerstwie Sprawiedliwości
53. Iwona Łopińska – Zastępca Dyrektora Departamentu Sądów, Organizacji i Analiz Wymiaru Sprawiedliwości
54. Waldemar Szmidt – Dyrektor Departamentu Sądów, Organizacji i Analiz Wymiaru Sprawiedliwości
55. Magdalena Olczyk – Starszy specjalista w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich
56. Adam Graczek – Główny Specjalista w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich
57. Przemysław Możejko – Główny specjalista w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich
58. Krzysztof Marczuk – Główny specjalista w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich
59. Piotr Sobota – Naczelnik Wydziału do Postępowań Organów Ścigania przy RPO

 

 

Stalinowscy sędziowie niech pracują (samowolą i nadużywaniem pieczątek do zaklepywania wyroków bez przyczyny i w sfingowanych procesach) na swoje wyroki.

Za to co robią dziewięć lat, to mogą podać rękę Breivikowi…

 

*

Rażące naruszenia prawa, przekroczenia uprawnień i niedopełnienia obowiązków służbowych, poplecznictwa wokół II K 467/07

 

Kodeks postępowania karnego

Art. 2. § 1. Przepisy niniejszego kodeksu mają na celu takie ukształtowanie postępowania karnego, aby:

1) sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba, której nie udowodniono winy, nie poniosła tej odpowiedzialności,

3) zostały uwzględnione prawnie chronione interesy pokrzywdzonego przy jednoczesnym poszanowaniu jego godności,

4) rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie.

§ 2. Podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne.

Art. 4. Organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Art. 5. § 1. Oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem.

§ 2. Wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym, rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.

Art. 6. Oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć.

Art. 7. Organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Art. 10. § 1. Organ powołany do ścigania przestępstw jest obowiązany do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania przygotowawczego, a oskarżyciel publiczny także do wniesienia i popierania oskarżenia – o czyn ścigany z urzędu.

§ 2. Z wyjątkiem wypadków określonych w ustawie lub w prawie międzynarodowym nikt nie może być zwolniony od odpowiedzialności za popełnione przestępstwo

Art. 16. § 1. Jeżeli organ prowadzący postępowanie jest obowiązany pouczyć uczestników postępowania o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach, brak takiego pouczenia lub mylne pouczenie nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla uczestnika postępowania lub innej osoby, której to dotyczy.

§ 2. Organ prowadzący postępowanie powinien ponadto w miarę potrzeby udzielać uczestnikom postępowania informacji o ciążących obowiązkach i o przysługujących im uprawnieniach także w wypadkach, gdy ustawa wyraźnie takiego obowiązku nie stanowi. W razie braku takiego pouczenia, gdy w świetle okoliczności sprawy było ono nieodzowne, albo mylnego pouczenia, stosuje się odpowiednio § 1.

Art. 17. § 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:

1)    czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia,

11) zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie.

Art. 49. § 1. Pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo

Art. 74. § 1. Oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść.

§ 3a. Oskarżonego lub osobę podejrzaną wzywa się do poddania się obowiązkom wynikającym z § 2 i 3. W razie odmowy poddania się tym obowiązkom oskarżonego lub osobę podejrzaną można zatrzymać i przymusowo doprowadzić, a także stosować wobec nich siłę fizyczną lub środki techniczne służące obezwładnieniu, w zakresie niezbędnym do wykonania danej czynności.

Art. 92. Podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia.

Art. 167. § 1. W postępowaniu przed sądem, które zostało wszczęte z inicjatywy strony, dowody przeprowadzane są przez strony po ich dopuszczeniu przez przewodniczącego lub sąd. W razie niestawiennictwa strony, na której wniosek dowód został dopuszczony, a także w wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych szczególnymi okolicznościami, dowód przeprowadza sąd w granicach tezy dowodowej. W wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych szczególnymi okolicznościami, sąd może dopuścić i przeprowadzić dowód z urzędu.

§ 2. W innym postępowaniu przed sądem niż wymienione w § 1 oraz w postępowaniu przygotowawczym dowody przeprowadzane są przez organ procesowy prowadzący postępowanie. Nie wyłącza to prawa do zgłoszenia wniosku dowodowego przez stronę.

Art. 168a. Niedopuszczalne jest przeprowadzenie i wykorzystanie dowodu uzyskanego do celów postępowania karnego za pomocą czynu zabronionego, o którym mowa w art. 1 § 1 Kodeksu karnego.

Art. 169. § 1. We wniosku dowodowym należy podać oznaczenie dowodu oraz okoliczności, które mają być udowodnione. Można także określić sposób przeprowadzenia dowodu.

§ 2. Wniosek dowodowy może zmierzać do wykrycia lub oceny właściwego dowodu.

Art. 170. § 2. Nie można oddalić wniosku dowodowego na tej podstawie, że dotychczasowe dowody wykazały przeciwieństwo tego, co wnioskodawca zamierza udowodnić.

§ 3. Oddalenie wniosku dowodowego następuje w formie postanowienia.

Art. 175. § 1. Oskarżony ma prawo składać wyjaśnienia; może jednak bez podania powodów odmówić odpowiedzi na poszczególne pytania lub odmówić składania wyjaśnień. O prawie tym należy go pouczyć.

§ 2. Obecny przy czynnościach dowodowych oskarżony ma prawo składać wyjaśnienia co do każdego dowodu.

Art. 193. § 1. Jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych, zasięga się opinii biegłego albo biegłych.

Art. 297. § 1. Celem postępowania przygotowawczego jest:

1) ustalenie, czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo,

2) wykrycie i w razie potrzeby ujęcie sprawcy,

3) zebranie danych stosownie do art. 213 i 214,

4) wyjaśnienie okoliczności sprawy, w tym ustalenie osób pokrzywdzonych i rozmiarów szkody,

5) zebranie, zabezpieczenie i utrwalenie dowodów w zakresie niezbędnym do stwierdzenia zasadności wniesienia aktu oskarżenia albo innego zakończenia postępowania, jak również do przedstawienia wniosku o dopuszczenie tych dowodów i przeprowadzenie ich przed sądem.

Art. 303. Jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa, wydaje się z urzędu lub na skutek zawiadomienia o przestępstwie postanowienie o wszczęciu śledztwa, w którym określa się czyn będący przedmiotem postępowania oraz jego kwalifikację prawną.

Art. 304. § 1. Każdy dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję. Przepisy art. 148 § 2a–2c oraz art. 156a stosuje się odpowiednio.

§ 2. Instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne czynności do czasu przybycia organu powołanego do ścigania przestępstw lub do czasu wydania przez ten organ stosownego zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa.

§ 3. Zawiadomienie o przestępstwie lub własne dane świadczące o popełnieniu takiego przestępstwa, co do którego obowiązkowe jest prowadzenie śledztwa przez prokuratora, Policja przekazuje wraz z zebranym materiałem niezwłocznie prokuratorowi.

Art. 322. § 2. Postanowienie o umorzeniu śledztwa powinno zawierać, oprócz danych wymienionych w art. 94, dokładne określenie czynu i jego kwalifikacji prawnej oraz wskazanie przyczyn umorzenia.

Art. 323. § 1. W razie umorzenia śledztwa prokurator wydaje postanowienie co do dowodów rzeczowych stosownie do przepisów art. 230–233.

Art. 325h. Dochodzenie można ograniczyć do ustalenia, czy zachodzą wystarczające podstawy do wniesienia aktu oskarżenia lub innego zakończenia postępowania. Należy jednak dokonać czynności przewidzianych w art. 321 § 1–5 oraz w art. 325g § 2, przesłuchać podejrzanego i pokrzywdzonego oraz przeprowadzić i utrwalić w protokołach czynności, których nie będzie można powtórzyć. Utrwalenie innych czynności dowodowych następuje w formie protokołu ograniczonego do zapisu najbardziej istotnych oświadczeń osób biorących udział w czynności; przepisu art. 148 § 2 zdanie pierwsze nie stosuje się.

Art. 325i. § 1. Dochodzenie powinno być ukończone w ciągu 2 miesięcy. Prokurator może przedłużyć ten okres do 3 miesięcy, a w uzasadnionych wypadkach – na dalszy czas oznaczony, nie dłuższy jednak niż rok. W wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych szczególnymi okolicznościami, prokurator bezpośrednio przełożony nad prokuratorem prowadzącym lub nadzorującym dochodzenie może przedłużyć jego okres na dalszy czas oznaczony.

Art. 327. § 2. Prawomocnie umorzone postępowanie przygotowawcze wznawia się przeciwko osobie, która występowała w charakterze podejrzanego, na mocy postanowienia prokuratora nadrzędnego nad tym, który wydał lub zatwierdził postanowienie o umorzeniu, tylko wtedy, gdy ujawnią się nowe istotne fakty lub dowody nie znane w poprzednim postępowaniu albo gdy zachodzi okoliczność określona w art. 11 § 3. Przewidziane w ustawie ograniczenia okresu tymczasowego aresztowania stosuje się wówczas do łącznego czasu trwania tego środka.

Art. 332. § 1. Akt oskarżenia powinien zawierać:

2) dokładne określenie zarzucanego oskarżonemu czynu ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków, a zwłaszcza wysokości powstałej szkody,

3) wskazanie, że czyn został popełniony w warunkach wymienionych w art. 64 lub art. 65 Kodeksu karnego albo art. 37 § 1 Kodeksu karnego skarbowego,

6) informację o złożeniu przez pokrzywdzonego wniosku, o którym mowa w art. 59a Kodeksu karnego.

§ 2. Do aktu oskarżenia można dołączyć jego uzasadnienie, w którym przytacza się fakty i dowody, na których oskarżenie się opiera, a w miarę potrzeby wyjaśnia podstawę prawną oskarżenia i omawia okoliczności, na które powołuje się oskarżony w swej obronie.

Art. 333. § 1. Akt oskarżenia powinien także zawierać wykaz dowodów, o których przeprowadzenie podczas rozprawy głównej oskarżyciel wnosi, wraz z określeniem dla każdego dowodu, jakie okoliczności mają być udowodnione, a w razie potrzeby także wraz ze wskazaniem sposobu i kolejności przeprowadzenia dowodów. Wykaz powinien być usystematyzowany według rodzajów czynności dowodowych, w szczególności zawierać odrębne listy:

1) osób, których wezwania na rozprawę oskarżyciel żąda,

2) dokumentów, których odczytania, odtworzenia bądź ujawnienia domaga się oskarżyciel,

3) dowodów rzeczowych, podlegających oględzinom.

Art. 337. § 1. Jeżeli akt oskarżenia nie odpowiada warunkom formalnym wymienionym w art. 119, art. 332, art. 333 lub art. 335, a także gdy nie zostały spełnione warunki wymienione w art. 334, prezes sądu zwraca go oskarżycielowi w celu usunięcia braków w terminie 7 dni od jego doręczenia.

Art. 339. § 3. Prezes sądu kieruje sprawę na posiedzenie także wtedy, gdy zachodzi potrzeba innego rozstrzygnięcia przekraczającego jego uprawnienia, a zwłaszcza:

2)    umorzenia postępowania z powodu oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia,

Art. 366. § 1. Przewodniczący kieruje rozprawą i czuwa nad jej prawidłowym przebiegiem, bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, a w miarę możności także okoliczności sprzyjające popełnieniu przestępstwa.

Art. 413. § 1. Każdy wyrok powinien zawierać:

4) przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu, którego popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu,

5) rozstrzygnięcie sądu,

6) wskazanie zastosowanych przepisów ustawy karnej.

§ 2. Wyrok skazujący powinien ponadto zawierać:

1)    dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną,

Art. 427. § 3. Odwołujący się może również wskazać nowe fakty lub dowody, jeżeli nie mógł powołać ich w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

Art. 438. Orzeczenie ulega uchyleniu lub zmianie w razie stwierdzenia:

1) obrazy przepisów prawa materialnego,

2) obrazy przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia,

3) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia,

Art. 439. § 1. Niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy na posiedzeniu uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli:

9) zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 17 § 1 pkt 5, 6 i 8–11,

10) oskarżony w postępowaniu sądowym nie miał obrońcy w wypadkach określonych w art. 79 § 1 i 2 oraz art. 80 lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego udział był obowiązkowy,

Art. 444. § 1. Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, a pokrzywdzonemu od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie wydanego na posiedzeniu przysługuje apelacja, chyba że ustawa stanowi inaczej.

§ 2. O uprawnieniu do złożenia wniosku o wyznaczenie obrońcy w celu sporządzenia apelacji oraz o możliwości obciążenia wnioskującego kosztami wyznaczenia takiego obrońcy należy oskarżonego nieposiadającego obrońcy ponownie pouczyć przy ogłoszeniu lub doręczeniu wyroku, niezależnie od pouczenia udzielonego na podstawie art. 338 § 1a.

Art. 487. Akt oskarżenia może ograniczyć się do oznaczenia osoby oskarżonego, zarzucanego mu czynu oraz wskazania dowodów, na których opiera się oskarżenie.

Art. 521. § 1. Minister Sprawiedliwości, Prokurator Generalny, a także Rzecznik Praw Obywatelskich może wnieść kasację od każdego prawomocnego orzeczenia sądu kończącego postępowanie.

Art. 523. § 1. Kasacja może być wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 lub innego rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia; kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary. Strona nie może również wnieść kasacji na podstawie zarzutu naruszenia art. 440.

Art. 540. § 1. Postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli:

1)    w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia,

2)    po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody wskazujące na to, że:

a) skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie stanowił przestępstwa lub nie podlegał karze,

 

Kodeks karny

Art. 1. § 1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.

Art. 55. Okoliczności wpływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

Art. 104. § 1. Przedawnienie nie biegnie, jeżeli przepis ustawy nie pozwala na wszczęcie lub dalsze prowadzenie postępowania karnego; nie dotyczy to jednak braku wniosku albo oskarżenia prywatnego.

Art. 115. § 1. Czynem zabronionym jest zachowanie o znamionach określonych w ustawie karnej.

Art. 151. Kto namową lub przez udzielenie pomocy doprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 162. § 1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Art. 190. § 1. Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Art. 191. § 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 212. § 1. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Art. 231. § 1. Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Art. 234. Kto, przed organem powołanym do ścigania lub orzekania w sprawach o przestępstwo, w tym i przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne, fałszywie oskarża inną osobę o popełnienie tych czynów zabronionych lub przewinienia dyscyplinarnego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Art. 235. Kto, przez tworzenie fałszywych dowodów lub inne podstępne zabiegi, kieruje przeciwko określonej osobie ściganie o przestępstwo, w tym i przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne albo w toku postępowania zabiegi takie przedsiębierze, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Art. 236. § 1. Kto zataja dowody niewinności osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego, wykroczenia, wykroczenia skarbowego lub przewinienia dyscyplinarnego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Art. 239. § 1. Kto utrudnia lub udaremnia postępowanie karne, pomagając sprawcy przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego uniknąć odpowiedzialności karnej, w szczególności kto sprawcę ukrywa, zaciera ślady przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego albo odbywa za skazanego karę, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 245. Kto używa przemocy lub groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na świadka, biegłego, tłumacza, oskarżyciela albo oskarżonego lub w związku z tym narusza jego nietykalność cielesną, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 246. Funkcjonariusz publiczny lub ten, który działając na jego polecenie w celu uzyskania określonych zeznań, wyjaśnień, informacji lub oświadczenia stosuje przemoc, groźbę bezprawną lub w inny sposób znęca się fizycznie lub psychicznie nad inną osobą, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Art. 270. § 1. Kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 271. § 1. Funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 286. § 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

 

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej

Art. 2.

Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Art. 7.

Organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.

Art. 8.

1. Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej.

Art. 9.

Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego.

Art. 30.

Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.

Art. 32.

1. Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.
2. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

Art. 40.

Nikt nie może być poddany torturom ani okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu i karaniu. Zakazuje się stosowania kar cielesnych.

Art. 41.

1. Każdemu zapewnia się nietykalność osobistą i wolność osobistą. Pozbawienie lub ograniczenie wolności może nastąpić tylko na zasadach i w trybie określonych w ustawie.

Art. 42.

1. Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto dopuścił się czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Zasada ta nie stoi na przeszkodzie ukaraniu za czyn, który w czasie jego popełnienia stanowił przestępstwo w myśl prawa międzynarodowego.
2.  Każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania. Może on w szczególności wybrać obrońcę lub na zasadach określonych w ustawie korzystać z obrońcy z urzędu.
3. Każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu.

Art. 45.

1. Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd.

Art. 78.

Każda ze stron ma prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Wyjątki od tej zasady oraz tryb zaskarżania określa ustawa.

Art. 83.

Każdy ma obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 91.

1. Ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy.
2. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.
3. Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami.

Art. 176.

1. Postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne.
2. Ustrój i właściwość sądów oraz postępowanie przed sądami określają ustawy.

Art. 178.

1. Sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom.
2. Sędziom zapewnia się warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków.
3. Sędzia nie może należeć do partii politycznej, związku zawodowego ani prowadzić działalności publicznej nie dającej się pogodzić z zasadami niezależności sądów i niezawisłości sędziów.

 

Prawo o ustroju sądów powszechnych

Art.66. Przy powołaniu sędzia składa ślubowanie wobec Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej według następującej roty:

„Ślubuję uroczyście jako sędzia sądu powszechnego służyć wiernie Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa, obowiązki sędziego wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać zgodnie z przepisami prawa, bezstronnie według mego sumienia, dochować tajemnicy prawnie chronionej, a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości.”; składający ślubowanie może dodać na końcu zwrot: „Tak mi dopomóż Bóg”.

Art. 107. § 1. Za przewinienia służbowe, w tym za oczywistą i rażącą obrazę przepisów prawa i uchybienia godności urzędu (przewinienia dyscyplinarne), sędzia odpowiada dyscyplinarnie.

§ 2. Sędzia odpowiada dyscyplinarnie także za swoje postępowanie przed objęciem stanowiska, jeżeli przez nie uchybił obowiązkowi piastowanego wówczas urzędu państwowego lub okazał się niegodnym urzędu sędziego.

 

ZBIÓR ZASAD ETYKI ZAWODOWEJ SĘDZIÓW

 

Statut Stowarzyszenia Sędziów Polskich „IUSTITIA”

 

Zbiór Zasad Etycznych Prokuratora

 

Ustawa o prokuraturze

 

 Art. 2. Zadaniem prokuratury jest strzeżenie praworządności oraz czuwanie nad ściganiem przestępstw.

Art. 7. Prokurator jest obowiązany do podejmowania działań określonych w ustawach, kierując się zasadą bezstronności i równego traktowania wszystkich obywateli.

Art. 44. 1. Prokurator jest obowiązany postępować zgodnie ze ślubowaniem prokuratorskim.

1. Prokurator powinien w służbie i poza służbą strzec powagi sprawowanego urzędu i unikać wszystkiego, co mogłoby przynieść ujmę godności prokuratora lub osłabiać zaufanie do jego bezstronności.

Art. 45. 4. Przy powołaniu prokurator składa ślubowanie wobec Prokuratora Generalnego według następującej roty:

„Ślubuję uroczyście na powierzonym mi stanowisku prokuratora służyć wiernie Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa i strzec praworządności, obowiązki mojego urzędu wypełniać sumiennie, dochować tajemnicy prawnie chronionej, a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości”; składający ślubowanie może dodać na końcu zwrot: „Tak mi dopomóż Bóg”.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 24 marca 2010 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury

Rozdział 10

Podjęcie na nowo i wznowienie umorzonego postępowania oraz uchylenie lub zmiana prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania

§ 261. 1. Postanowienie o podjęciu na nowo umorzonego śledztwa lub dochodzenia należy wydać niezwłocznie po ujawnieniu okoliczności wskazujących, że umorzenie postępowania było niezasadne.

2. Do podjęcia na nowo umorzonego postępowania nie jest wymagane ujawnienie się nowych faktów lub dowodów.

§ 262. Podjąć na nowo umorzone śledztwo lub dochodzenie może prokurator, który wydał lub zatwierdził postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego, a prokurator nadrzędny tylko wtedy, gdy przejmuje sprawę do swego prowadzenia.

§ 263. 1. W uzasadnieniu postanowienia o podjęciu na nowo lub wznowieniu umorzonego postępowania należy wskazać okoliczności stanowiące podstawę jego wydania.

2. O podjęciu na nowo i o wznowieniu umorzonego postępowania zawiadamia się pokrzywdzonego oraz instytucję państwową, samorządową lub społeczną, która złożyła zawiadomienie o przestępstwie, a o wznowieniu również podejrzanego.

§ 264. Prokurator Generalny może uchylić prawomocne postanowienie o umorzeniu postępowania przygotowawczego na podstawie art. 328 k.p.k., jeżeli materiał dowodowy istniejący w chwili podejmowania decyzji o umorzeniu wskazuje, że jest ono niezasadne, a jednocześnie brak jest podstaw do wznowienia postępowania.

§ 265. 1. Pismo zawierające żądanie wszczęcia lub podjęcia na nowo umorzonego postępowania przygotowawczego w sprawie, w której uprawomocniło się postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego albo o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli nie uzasadnia wszczęcia lub podjęcia na nowo umorzonego postępowania, pozostawia się bez biegu. Odpowiedzi składającemu pismo udziela kierownik jednostki organizacyjnej, w której wydano lub zatwierdzono postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania albo o jego umorzeniu.

2. W przypadku złożenia ponownego wniosku w tym przedmiocie, właściwy prokurator, nie uwzględniając żądania, przekazuje pismo prokuratorowi nadrzędnemu nad tym, który wydał lub zatwierdził postanowienie. Jeżeli wniosek nie zawiera żadnych nowych okoliczności podważających zasadność podjętej decyzji, prokurator nadrzędny udziela składającemu pismo odpowiedzi, informując go o braku podstaw do wszczęcia albo podjęcia na nowo umorzonego postępowania przygotowawczego. Odpowiedź powinna zawierać informację o pozostawieniu bez biegu następnych pism w tej samej sprawie, jeżeli nie zostaną przedstawione nowe okoliczności, podważające zasadność prawomocnego postanowienia o odmowie wszczęcia albo o umorzeniu postępowania przygotowawczego.

3. Pismo kwestionujące zasadność prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego przeciwko osobie, będące co do istoty wnioskiem o wznowienie postępowania, przekazuje się do rozpoznania prokuratorowi nadrzędnemu nad prokuratorem, który wydał lub zatwierdził to postanowienie. Pismo informujące o braku podstaw do wydania postanowienia w trybie art. 327 § 2 k.p.k. powinno zawierać także informację o możliwości pozostawienia bez biegu następnych pism w tej sprawie, jeżeli nie zostaną przedstawione w nich nowe okoliczności uzasadniające wznowienie postępowania.

4. Jeżeli pismo zawiera wniosek o wydanie postanowienia przewidzianego w art. 328 k.p.k. lub potrzeba taka wyłoni się w toku badania sprawy, pismo wraz z aktami i stosownym wnioskiem prokuratora apelacyjnego przekazuje się Prokuraturze Generalnej. Pismo informujące o braku podstaw do wydania postanowienia na podstawie art. 328 k.p.k. podpisuje dyrektor lub zastępca dyrektora właściwego departamentu Prokuratury Generalnej.

 

Powszechna Deklaracja Praw Człowieka

Artykuł 1

Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem i powinni postępować wobec innych w duchu braterstwa.

Artykuł 11

1. Każdy człowiek oskarżony o popełnienie przestępstwa ma prawo, aby uznawano go za niewinnego dopóty, dopóki nie udowodni mu się winy zgodnie z prawem podczas publicznego procesu, w którym zapewniono mu wszystkie konieczne środki obrony.

Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych

Artykuł 14

1. Każda osoba oskarżona o popełnienie przestępstwa ma prawo być uważana za niewinną aż do udowodnienia jej winy zgodnie z ustawą.

 

Europejska Konwencja Praw Człowieka

Artykuł 6

Prawo do rzetelnego procesu sądowego

1. Każdy ma prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony ustawą przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym albo o zasadności każdego oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej. Postępowanie przed sądem jest jawne, jednak prasa i publiczność mogą być wyłączone z całości lub części rozprawy sądowej ze względów obyczajowych, z uwagi na porządek publiczny lub bezpieczeństwo państwowe w społeczeństwie demokratycznym, gdy wymaga tego dobro małoletnich lub gdy służy to ochronie życia prywatnego stron albo też w okolicznościach szczególnych, w granicach uznanych przez sąd za bezwzględnie konieczne, kiedy jawność mogłaby przynieść szkodę interesom wymiaru sprawiedliwości.

2. Każdego oskarżonego o popełnienie czynu zagrożonego karą uważa się za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z ustawą.

Artykuł 46

Moc obowiązująca oraz wykonanie wyroków

1. Wysokie Układające się Strony zobowiązują się do przestrzegania ostatecznego wyroku Trybunału we wszystkich sprawach, w których są stronami.

 

Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej

Artykuł 82

2. W zakresie niezbędnym dla ułatwienia wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych, jak również współpracy policyjnej i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych o wymiarze transgranicznym, Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze dyrektyw zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, mogą ustanawiać normy minimalne. Normy takie uwzględniają różnice między tradycjami i systemami prawnymi Państw Członkowskich.

Dotyczą one:

a) wzajemnego dopuszczania dowodów między Państwami Członkowskimi;

b) praw jednostek w postępowaniu karnym;

c) praw ofiar przestępstw;

d) innych szczególnych aspektów postępowania karnego, określonych uprzednio przez Radę w drodze decyzji; przyjmując taką decyzję, Rada stanowi jednomyślnie po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego.

Przyjęcie minimalnych norm, o których mowa w niniejszym ustępie, nie stanowi przeszkody dla Państw Członkowskich w utrzymaniu lub ustanowieniu wyższego poziomu ochrony osób.

 

*

In concreto – w bezpośrednim związku z rozstrzyganym zagadnieniem

Ei incumbit probatio, qui dicit, non ei, qui negat – ciężar dowodowy spoczywa na tym, kto twierdzi, a nie na tym kto zaprzecza

Propter nova – po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nieznane przedtem sądowi

Propter falsa, propter crimen – w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa

Ne eat iudex ultra petitum partium – niech sędzia nie wychodzi poza żądania strony

Nemo iudex in causa sua – nikt nie może być sędzią we własnej sprawie

In dubio pro reo – wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego

Fraus est celare fraudem – ukrywanie oszustwa jest oszustwem

Nullum crimen nulla poena – nie ma przestępstwa nie ma kary

Nullum crimen sine lege – nie ma przestępstwa bez ustawy

Nullum crimen sine culpa – nie ma przestępstwa bez winy

Iuris cogentis – norma prawna bezwzględnie obowiązująca

Audiatur et altera pars – należy wysłuchać drugiej strony

Culpa in non faciendo – wina polegająca na zaniechaniu

A priori – z góry, bez względu na fakty czy argumenty

Actori incumbit probatio – dowód obciąża powoda

Praesumptio boni viri – domniemanie niewinności

Ne bis in idem – nie dwa razy o to samo

Sensu stricto – w ścisłym znaczeniu

Onus probandi – ciężar dowodu

Grzegorz Niedźwiecki

ul. Działkowicza 19

58-506 Jelenia Góra