Czy obywatel może doprowadzić do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego wobec sędziego?
Najpierw rola prokuratorów w sprawie Grzegorza Niedźwieckiego
Panie Grzegorzu,
wydaje mi się, że w obliczu najnowszych wydarzeń, kiedy również wymieniane jest nazwisko Seremeta, moje wystąpienie do niego i o nim z sierpnia tamtego roku zatytułowane „causa Seremet”, a przed kilkoma dniami przypomniane na Pana stronie, zyskało jeszcze bardziej na aktualności. Przy okazji chcę Pana wprowadzić w mechanizmy rządzące sposobem podejmowania decyzji w Prokuraturze Generalnej. Pana sprawą zajmuje się del. z Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze do PG prok. Krzysztof Domagała. O losach Pana wystąpień i sposobie reakcji na nie nie decyduje Prokurator Apelacyjny we Wrocławiu ani też Prokurator Okręgowy w Jeleniej Górze. Żeby lepiej zrozumieć te zależności należałoby zacząć od wyjaśnienia roli b. Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Radiotechnicznych w Jeleniej Górze, w rzeczywistości „kuźni kadr” WSW i WSI ( ZWOP – Zwiadu Wojsk Ochrony Pogranicza).
Być może obserwuje Pan ekwilibrystyczne popisy p. Kaczyńskiego i jego „przydupasów”, którzy są przeciwni odwołaniu Seremeta i nie mówią nic o konieczności likwidacji ( rozwiązania) po 6 sierpnia 2015 r. Krajowej Rady Prokuratury. Prezentowane przez prezesa Kaczyńskiego i innych, wypowiedzi, iż odwołanie w trybie pilnym Seremeta otworzyłoby dla Komorowskiego, przed 6 sierpnia 2015 r., drogę do nominacji na jego miejsce b. Prok. Krajowego, E. Zalewskiego, obecnie sprawującego z nominacji Komorowskiego funkcję Przewodniczącego KRP, jest oczywistą hipokryzją. W świetle jeszcze obowiązującego prawa i przypilnowania przez „opozycję procedur Komorowskiemu powinno nie wystarczyć czasu na planowany przez „oficerów prowadzących” ruch. Natomiast stanowcze wystąpienie przez „największą partię opozycyjną” z zadaniem odwołania Seremeta, doprowadziłoby do wywołania taktycznego „vacatio legis” i już teraz zakwestionowania pozycji odgrywanej przez Prokuraturę Generalną i Prokuratora Generalnego w ogóle, które powinny ulec radykalnemu „przemeblowaniu”.
Zamiast tego „Prezes” Kaczyński przymierza się do kolejnego politycznego „dealu”, rozważając z koalicjantami, tzn. oficjalnie z przeciwnikami politycznymi, szanse na przeprowadzenie, tzw. konstruktywnego votum zaufania i doprowadzenia jeszcze we wrześniu do przedterminowych wyborów, oczywiście wymierzonych w Ruch Społeczny p. Kukiza, a przynajmniej w jego znaczne osłabienie. Na Pana terenie, działając wspólnie z p. Schetyna, występują w tej „wymyślonej” przez Kaczyńskiego operacji np. p. Lipiński i pani Witek.
Pozdrawiam.
Andrzej M. Czyżewski
Von: Andrzej M. Czyżewski [mailto:andrzej.m.czyzewski@gmx.de]
Gesendet: Dienstag, 9. Juni 2015 14:51
An: 'lew1′
Betreff: AW: odp. na koresp.z dnia 1.06.2015 r. PG VII Ko1 3/15
Szanowny Panie Grzegorzu,
proszę p. prok. Chlopikowi odpisać, że Prokuratora Generalnego i „jego” ludzi obowiązuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lutego 1992 r., K !4/91, OTK – 1992, cz.1, poz. 7, który wyraził stanowisko, że akty prawa międzynarodowego stanowią podstawę konstytucyjności prawa polskiego. Dalej TK orzekł, że Polska podpisując Konwencję Praw Człowieka i uznając od 1993 r. Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 82 ust.2, zobowiązała się do przestrzegania praw tam zawartych i stanowionych przez organy Unii w przyszłości.
Art. 82 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje możliwość ustanowienia norm minimalnych, które miałyby zastosowanie w państwach członkowskich, m.in. w odniesieniu do praw ofiar przestępstw.
Dyrektywa PE i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. opublikowana w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich w dniu 14 listopada 2012 r., obowiązuje Polskę od dnia jej ogłoszenia, zastępując Decyzję Ramową Rady 2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym, obowiązująca Polskę od dnia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Na mocy art. 7, art. 9, art. 91 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 Konstytucji wymienione akty prawa wspólnotowego podlegają bezwzględnemu stosowaniu z prawem pierwszeństwa i nadrzędności w stosunku do krajowych przepisów.
A więc zaprezentowana Panu przez prok. Chlopika odpowiedź jest materialnie bezprzedmiotowa. Świadczy o nieznajomości przez jej autora norm konstytucyjnych, wyroków TK , Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i prawa wspólnotowego. Zawarta w zdaniu końcowym tej odpowiedzi informacja jest z gruntu nieuprawniona, i wprowadzająca w błąd, stanowiąc, z chwilą przesłania Panu pisma, przesłankę do potraktowania jej autora w kategoriach rozważenia zarzutu popełnienia czynu karalnego z art. 271 kk i art. 231 kk.
Pozdrawiam.
Andrzej M. Czyżewski
Czy obywatel może doprowadzić do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego wobec sędziego?
Przepisy stawiają osobę wykonującą zawód sędziego w szczególnej pozycji. Pozycja stróża prawa charakteryzuje się posiadaniem specjalnych przywilejów, lecz z drugiej strony wiąże się z licznymi ograniczeniami. W związku z tym sędzia ponosi odpowiedzialność za uchybienia godności swojego urzędu, a nawet za zachowanie, które miało miejsce przed objęciem przez niego urzędu. Czy jednak zwykły obywatel ma możliwość zainicjowania postępowania dyscyplinarnego przeciwko sędziemu?
Czego nie może sędzia
Wraz ze złożonym ślubowaniem osoba mianowana na stanowisko sędziego obowiązana zostaje do przestrzegania zasad odnoszących się do specyfiki tego zawodu. Sędzia jako funkcjonariusz publiczny mający stać na straży porządku prawnego w państwie nie może należeć do partii politycznej, związku zawodowego, ani prowadzić działalności publicznej niedającej się pogodzić z zasadami nie zależności sądów i niezawisłości sędziów (art. 178 ust. 3 Konstytucji RP).
Ponadto z zawodem sędziego związany jest zakaz podejmowania dodatkowego zatrudnienia oraz innego zajęcia (również nie odpłatnego) bądź sposobu zarobkowania, które przeszkadzałoby w pełnieniu obowiązków sędziego, mogło osłabić zaufanie do jego bezstronności lub przynieść ujmę godności sędziego. Jedynym wyjątkiem od powyższej zasady jest możliwość obejmowania przez sędziów stanowisk naukowych i zajęć dydaktycznych, które nie będą przeszkadzać w sprawowaniu urzędu.
Psar linki wyróżnione
Sędzia nie może być więc członkiem:
- zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółki prawa handlowego;
- zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółdzielni;
- zarządu fundacji prowadzącej działalność gospodarczą
Osoba na stanowisku sędziego nie może też prowadzić działalności gospodarczej (ani sam, ani wspólnie z innymi osobami) czy nią zarządzać lub być przedstawicielem przedsiębiorcy. Co więcej, sędzia nie może również posiadać w spółce prawa handlowego więcej niż 10% akcji lub udziałów przedstawiających więcej niż 10% kapitału zakładowego.
Odpowiedzialność
Sędzia ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną za przewinienia służbowe, które dotyczą rażącej i oczywistej obrazy przepisów prawa. Z konsekwencjami wiązać będzie się również takie postępowanie sędziego, które uchybiać będzie godności zajmowanego urzędu (lub zachowanie przed jego objęciem).
Co grodzi sędziemu za ewentualne naruszenia etyki zawodowej? Kary dyscyplinarne orzekane w zależności od istoty dokonanego wykroczenia. Może być to upomnienie, nagana, przeniesienie na inne miejsce służbowe, usunięcie z zajmowanej funkcji czy nawet złożenie sędziego z urzędu.
Niemożliwe jest wszczęcie postępowanie dyscyplinarnego jeżeli od chwili czynu upłynęły trzy lata
Kto może wszcząć postępowanie dyscyplinarne?
Kwestie te reguluje ustawa o ustroju sądów powszechnych. Zgodnie z jej przepisami Rzecznik Dyscyplinarny podejmuje czynności dyscyplinarne na żądanie Ministra Sprawiedliwości, prezesa sadu apelacyjnego lub okręgowego kolegium apelacyjnego lub okręgowego lub Krajowej Rady Sądownictwa. Rzecznik może wszcząć postępowanie także z własnej inicjatywy.
Określony w ustawie katalog podmiotów wyklucza zatem obywatela z możliwości żądania wszczęcia postępowania dyscyplinarnego sędziego. Może on natomiast przekazać informacje o zaistnieniu naruszenia. Często jednak aktywność obywatelska kończy się lakoniczną odpowiedzią lub jej brakiem.
Jak wynika bowiem z przeprowadzonego przez Forum Pokrzywdzonych Przez Państwo raportu, w 2011 roku do Ministerstwa Sprawiedliwości wpłynęło 326 skarg, których przedmiotem były nieprawidłowości w funkcjonowaniu wymiaru sprawiedliwości. Minister nie postanowił jednak ani razu skorzystać ze swojego uprawnienia dotyczącego możliwości wszczęcia postępowania dyscyplinarnego wobec sędziego.
Źródło: www.gazetaprawna.pI
*
Nie do końca zgodziłbym się z okresem przedawnienia ścigania i
niemożnością pociągnięcia do odpowiedzialności karnej nieuczciwego sędziego
Wstrzymanie biegu przedawnienia
Agnieszka Zielińska
2012-07-10
Komentarz do art. 104 KK
Art. 104 KK reguluje instytucję spoczywania biegu przedawnienia.
Wstrzymanie (spoczywanie) biegu przedawnienia ma miejsce wówczas, gdy przepis ustawy nie pozwala na wszczęcie lub dalsze prowadzenie postępowania karnego (art. 104 § 1 KK). Po ustaniu przeszkody przedawnienie biegnie dalej, a do terminu przedawnienia nie wlicza się okresu spoczywania.
Z art. 104 § 1 KK wynika, że przedawnienie nie biegnie tylko wówczas, gdy istnieją przeszkody natury prawnej (a nie faktycznej) do wszczęcia postępowania karnego albo do jego kontynuowania. Wskazuje się, że przeszkodą wstrzymującą bieg przedawnienia jest immunitet procesowy, który nie pozwala na ściganie sprawcy przestępstwa, jeśli nie zostanie on uchylony (art. 17 § 2 KPK). Z immunitetu procesowego korzystają m.in.:
-posłowie (art. 105 Konstytucji),
-senatorowie (art. 108 Konstytucji),
-sędziowie sądów powszechnych (art. 80 § 1 ustawy z 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych),
-sędziowie sądów wojskowych (art. 30 § 1 ustawy z 1997 r. Prawo o ustroju sądów wojskowych),
-Rzecznik Praw Obywatelskich (art. 211 Konstytucji).
Art. 104 § 1 KK stanowi wyraźnie, że nie uzasadniają spoczywania przedawnienia przeszkody prawne w postaci braku wniosku albo oskarżenia prywatnego.
Przykład: Zbigniew W. spowodował w dniu 15 maja 2000 r. wypadek samochodowy, w którym Janina S. doznała obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 KK, tj. przestępstwo z art. 177 § 1 KK. W toku prowadzonego postępowania ustalono, że Zbigniew W. jest sędzią sądu powszechnego, którego chroni immunitet. W dniu 15 czerwca 2000 r. prokurator prowadzący postępowanie zwrócił się do sądu dyscyplinarnego o uchylenie immunitetu. Uchylenie immunitetu nastąpiło dopiero w dniu 30 listopada 2000 r. Od dnia 15 czerwca 2000 r. do dnia 30 listopada 2000 r. przedawnienie karalności popełnionego przez Zbigniewa W. przestępstwa nie biegło. Gdyby immunitet nie został uchylony, wówczas postępowanie karne należałoby umorzyć (art. 17 § 1 pkt 10 KPK).
Spoczywania terminu przedawnienia nie powodują co do zasady przeszkody natury faktycznej, np. nieujęcie sprawcy, długotrwała choroba sprawcy. Dlatego też zawieszenie postępowania karnego na podstawie art. 22 § 1 KPK nie wstrzymuje biegu przedawnienia (podstawy zawieszenia postępowania karnego mają charakter podstaw faktycznych, nie zaś prawnych).
Wyjątkiem od powyższego jest art. 15 § 3 KKW, zgodnie z którym zawieszenie postępowania wykonawczego nie wstrzymuje biegu przedawnienia, chyba że skazany uchyla się od wykonania kary. Okres wstrzymania biegu przedawnienia nie może przekroczyć 10 lat. W sytuacji zatem, gdy postępowanie wykonawcze zostało zawieszone z uwagi na niemożność ujęcia sprawcy z powodu jego ukrywania się, przedawnienie wykonania orzeczonej kary nie biegnie.
Niezależnie od podstaw spoczywania terminu przedawnienia karalności oraz wykonania kary wynikających z art. 104 § 1 KK podstawę spoczywania terminu przedawnienia karalności ustanawia art. 44 Konstytucji, zgodnie z którym bieg przedawnienia w stosunku do przestępstw nieściganych z przyczyn politycznych, popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych lub na ich zlecenie, ulega zawieszeniu do czasu ustania tych przyczyn.
Ponadto bieg terminu przedawnienia jest modyfikowany przepisami ustaw szczególnych, w tym przede wszystkim:
-art. 9 Przepisów wprowadzających KK, zgodnie z którym bieg terminu przedawnienia umyślnych przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu, wolności lub wymiarowi sprawiedliwości, zagrożonych karą pozbawienia wolności powyżej 3 lat, popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych – w okresie od 1 stycznia 1944 r. do 31 grudnia 1989 r. – w czasie lub w związku z pełnieniem ich funkcji, rozpoczyna się od dnia 1 stycznia 1990 r.; art. 4 § 1 KK nie ma w takich wypadkach zastosowania;
-art. 4 ust. 1a ustawy z 1998 r. o IPN, zgodnie z którym bieg terminu przedawnienia zbrodni komunistycznych, w rozumieniu art. 2 tej ustawy, niebędących zbrodniami wojennymi lub zbrodniami przeciwko ludzkości, rozpoczyna się od dnia 1 sierpnia 1990 r.; karalność tych zbrodni ustaje po 40 latach, gdy czyn stanowi zbrodnię zabójstwa, oraz po 30 latach, gdy czyn stanowi inną zbrodnię komunistyczną; art. 4 § 1 KK nie stosuje się.
Art. 104 § 2 KK reguluje w sposób szczególny bieg terminu przedawnienia niektórych przestępstw, tj. przestępstw, o których mowa w art. 144 KK, art. 145 § 2 lub § 3 KK, art. 338 § 1 lub 2 KK oraz art. 339 KK – przedawnienie biegnie od chwili uczynienia zadość obowiązkowi albo od chwili, w której na sprawcy obowiązek przestał ciążyć.
http://www.informacjaprawnicza.pl/Article,7313,22/
